Ο διάβολος και οι αιρέσεις Αντιαιρετικοί περίπατοι στην προς Ρωμαίους επιστολή

14/9/15
Ύψωσις Τιμίου Σταυρού

Σταυρός, ὁ φύλαξ πάσης της οἰκουμένης. Σταυρός, ἡ ὡραιότης τῆς Ἐκκλησίας.
Σταυρός, βασιλέων τὸ κραταίωμα. Σταυρός, πιστῶν τὸ στήριγμα.  
Σταυρός, ἀγγέλων ἡ δόξα καὶ τῶν δαιμόνων τὸ τραῦμα.

Ο διάβολος και οι αιρέσεις

Αντιαιρετικοί περίπατοι 
στην προς Ρωμαίους επιστολή

  

αγίου γέροντα Δανιήλ Γούβαλη

Η προς Ρωμαίους επιστολή του αποστόλου Παύλου γράφηκε σε Ελληνικό έδαφος, στην Κόρινθο, γύρω στο έτος 58 μΧ. Διαφέρει από τις άλλες επιστολές διότι αναπτύσσει διεξοδικά τις κεντρικές γραμμές του κηρύγματος του, δίνει την αίσθηση Θεολογικής πραγματείας, εμείς σήμερα θα πραγματοποιήσουμε ένα περίπατο σε αυτήν την μεγάλη επιστολή των 16 κεφαλαίων και θα σταθούμε σε μερικά σημεία που ενδιαφέρουν τον αντιαιρετικό αγώνα. 
Στο προοίμιο της επιστολή υπάρχει η φράση χάρις ὑμῖν καὶ εἰρήνη ἀπὸ Θεοῦ πατρὸς ἡμῶν καὶ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ. α,7. Εδώ ο Πατέρας και ο Υιός τίθενται στο ίδιο επίπεδο Θεϊκής τιμής, η χάρις και η ειρήνη που έρχονται στους ανθρώπους από τον Πατέρα έρχονται ομοίως και από τον Υιό, εδώ υποκρύπτεται η αλήθεια του ομοούσιου. 
Την ίδια Θεϊκή ουσία έχει ο Πατέρας με τον Υιό, αν από την ουσία του Πατέρα ξεχύνεται στους Χριστιανούς της Ρώμης χάρις και ειρήνη αυτό σημαίνει ότι και από την ουσία του Υιού ξεχύνεται χάρις και ειρήνη διότι Πατέρας και Υιός έχουν την ίδια Θεϊκή ουσία. Πολλές φορές κουβεντιάζοντας μπορεί να πούμε στον τάδε κατοικεί το πνεύμα του Σατανά ή στον τάδε κατοικεί το πνεύμα του Θεού που σημαίνει αντιστοίχως ότι ο ένας δέχεται σατανική ενέργεια και σκέπτεται σατανικά ενώ ο άλλος δέχεται Θεϊκή ενέργεια και σκέπτεται θεάρεστα. Στο 8ο κεφάλαιο της προς Ρωμαίους επιστολής συναντούμε τις φράσεις, σε εσάς τους Χριστιανούς της Ρώμης μέσα σας κατοικεί το Πνεύμα του Θεού, που σημαίνει ότι μέσα σας κατοικεί η χάρις του Αγίου Πνεύματος. 
Στην ίδια περικοπή υπάρχουν και οι φράσεις, μέσα σας κατοικεί το πνεύμα του Χριστού, με άλλα λόγια η χάρις και η ενέργεια του Αγίου Πνεύματος που προέρχεται από τον Πατέρα είναι η ίδια χάρις και ενέργεια η οποία προέρχεται από τον Υιό. 
Όποιος έχει το Πνεύμα του Πατέρα αυτός έχει και το πνεύμα του Υιού, όταν δηλαδή πούμε λόγου χάριν ότι ο Ερμάς, ένα Χριστιανός της Ρώμης, δέχτηκε στην ψυχή του κάποια χάρη του Αγίου Πνεύματος από τον Θεό Πατέρα, κάποιο χάρισμα από τον Θεό, αυτό ισοδυναμεί με την φράση, ο Ερμάς δέχτηκε κάποιο χάρισμα, κάποια δωρεά του Αγίου Πνεύματος, από τον Υιό του Θεού. 
Οι ακριβείς διατυπώσεις της επιστολής έχουν ως εξής:
ὑμεῖς δὲ οὐκ ἐστὲ ἐν σαρκί, ἀλλ᾿ ἐν πνεύματι, εἴπερ Πνεῦμα Θεοῦ οἰκεῖ ἐν ὑμῖν εἰ δέ τις Πνεῦμα Χριστοῦ οὐκ ἔχει, οὗτος οὐκ ἔστιν αὐτοῦ η,9 
εἰ δὲ τὸ Πνεῦμα τοῦ ἐγείραντος Ἰησοῦν ἐκ νεκρῶν οἰκεῖ ἐν ὑμῖν, ὁ ἐγείρας τὸν Χριστὸν ἐκ νεκρῶν ζωοποιήσει καὶ τὰ θνητὰ σώματα ὑμῶν διὰ τὸ ἐνοικοῦν αὐτοῦ Πνεῦμα ἐν ὑμῖν η,11  
ὅσοι γὰρ Πνεύματι Θεοῦ ἄγονται, οὗτοί εἰσιν υἱοὶ Θεοῦ η,14. 
Ενώ το Άγιο Πνεύμα ως πρόσωπο εκπορεύεται από τον Πατέρα η χάρις του Αγίου Πνεύματος, η ενέργεια του, η φανέρωση του προς τον κόσμο, προς τους Προφήτες, προς τους Αγίους, προέρχεται και από τον Πατέρα και από τον Υιό και από το Άγιο Πνεύμα. 
Οι ενέργειες της Αγίας Τριάδος είναι κοινές. Έρχεται και κατασκηνώνει σε έναν Χριστιανό της Ρώμης η πνευματική δύναμις του Θεού, η πνευματική χάρις του Θεού, αυτή η πνευματική παρουσία μέσα στον Χριστιανό είναι η δύναμις και η χάρις του Πατέρα αλλά είναι επίσης η δύναμις και η χάρις του Υιού, αλλά επίσης η δύναμις και η χάρις του Αγίου Πνεύματος. 
Ρωμαίους η,9-10 το εξηγούμε με δικά μας λόγια, όταν κατοικεί μέσα σας το πνεύμα του Θεού τότε η ζωή σας δεν είναι σαρκική και αμαρτωλή αλλά πνευματική και αγία, όταν το πνεύμα του Χριστού, όταν ο Χριστός, είναι μέσα σας τότε η ψυχή σας θα ζει παντοτινά. 
Η φράση πνεύμα Θεού ταυτίζεται με την φράση πνεύμα Χριστού, δηλαδή ο Υιός του Θεού βρίσκεται στο ίδιο επίπεδο, στο ίδιο ύψος με τον Πατέρα. 
Θεός ο Πατέρας, Θεός και ο Υιός, ένας Θεός ομοούσιος ομότιμος ομόδοξος. 
Αυτά που αναφέρουμε εδώ γίνονται περισσότερο κατανοητά αν μελετήσουμε και την περικοπή Α' Πέτρου α,10-11 περὶ ἧς σωτηρίας ἐξεζήτησαν καὶ ἐξηρεύνησαν προφῆται οἱ περὶ τῆς εἰς ὑμᾶς χάριτος προφητεύσαντες, ἐρευνῶντες εἰς τίνα ἢ ποῖον καιρὸν ἐδήλου τὸ ἐν αὐτοῖς Πνεῦμα Χριστοῦ προμαρτυρόμενον τὰ εἰς Χριστὸν παθήματα καὶ τὰς μετὰ ταῦτα δόξας· 
Ενώ σε πολλά σημεία της Αγίας Γραφής αναφέρεται ότι στους προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης κατοικούσε και δρούσε το πνεύμα του Θεού εδώ ο Απόστολος Πέτρος δηλώνει ότι μέσα στους Προφήτες ενεργούσε το πνεύμα του Χριστού, τὸ ἐν αὐτοῖς Πνεῦμα Χριστοῦ, Α' Πέτρου α,11. 
Με αυτά που είπαμε καταλαβαίνουμε πόσο άδικο έχουν οι διάφοροι αιρετικοί όπως οι μάρτυρες του Ιεχωβά που υποβιβάζουν το πρόσωπο του Υιού του Θεού και δεν δέχονται ότι είναι Θεός αληθινός εκ Θεού αληθινού, γεννηθείς προ πάντων των αιώνων, που δεν δέχονται ότι ο Υιός είναι ομοούσιος με τον Πατέρα. 
Μπορεί να λένε ότι ο Χριστός είναι ο Κύριος μας, ο αρχηγός μας, αλλά βρίσκονται σε πλάνη, απορρίπτουν την Θεϊκή του φύση, δεν τον δέχονται σαν αιώνιο, σαν προαιώνιο, σαν άκτιστο, αλλά σαν κτίσμα όπως οι παλαιοί αιρετικοί Αρειανοί και παρά ταύτα λένε εμείς αγαπάμε τον Χριστό είναι ο κύριος μας. 
Αυτό ξέρετε πως μοιάζει; 
Μοιάζει σαν να έχει στήσει ο Χριστός τον θρόνο του στο πιο ψηλό βουνό του κόσμου στα Ιμαλάια στην κορυφή του Έβερεστ και να τον παίρνουν οι μάρτυρες του Ιεχωβά και να τον τοποθετούν στην κορυφή ενός μικρού και ασήμαντου βουνού που ούτε ο χάρτης το γράφει και παρά ταύτα να σου λένε εμείς αγαπάμε τον Χριστό είναι ο αρχηγός μας. 
Πάμε τώρα στο χωρίο Ρωμαίους ιδ, 10-12, πάντες γὰρ παραστησόμεθα τῷ βήματι τοῦ Χριστοῦ γέγραπται γάρ· ζῶ ἐγώ, λέγει Κύριος, ὅτι ἐμοὶ κάμψει πᾶν γόνυ, καὶ πᾶσα γλῶσσα ἐξομολογήσεται τῷ Θεῷ ἄρα οὖν ἕκαστος ἡμῶν περὶ ἑαυτοῦ λόγον δώσει τῷ Θεῷ. 
Όλοι θα παρασταθούμε στο δικαστικό βήμα του Χριστού, διότι είναι γραμμένο στην Αγία Γραφή, ζω εγώ λέει ο Κύριος, σε μένα θα λυγίσουν όλα τα γόνατα και κάθε γλώσσα θα προσφέρει δοξολογίες στον Θεό. 
Άρα λοιπόν ο κάθε ένας μας θα δώσει λόγο στον Θεό για τον εαυτό του. 
Στην Παλαιά Διαθήκη συγκεκριμένα στο χωρίο με,23 του προφήτου Ησαΐα ομιλεί ο Γιαχβέ Σαβαώθ, ο Κύριος, και λέει ότι κάποια ημέρα όλοι οι άνθρωποι θα κάμψουν τα γόνατα τους ενώπιον μου, ὅτι ἐμοὶ κάμψει πᾶν γόνυ καὶ ἐξομολογήσεται πᾶσα γλῶσσα τῷ Θεῷ.
Αυτός ο Γιαχβέ Σαβαώθ σύμφωνα με την ερμηνεία του αποστόλου Παύλου, είναι ο Υιός του Θεού. 
Σε αυτόν κατά την ημέρα της Δευτέρας Παρουσίας και παγκοσμίου Κρίσεως θα γονατίσουν όλοι να τον προσκυνήσουν και όλοι θα δώσουν λόγο των πράξεων τους. 
Όλοι θα δικαστούν από τον Χριστό πάντες γὰρ παραστησόμεθα τῷ βήματι τοῦ Χριστοῦ, λοιπόν ο Γιαχβέ ενώπιον του οποίου όλοι θα κάμψουν τα γόνατα, ο Θεός τον οποίον ο κάθε ένας θα λογοδοτήσει, ἕκαστος ἡμῶν περὶ ἑαυτοῦ λόγον δώσει τῷ Θεῷ, είναι ο Υιός του Θεού. 
Αυτό αποτελεί την αλήθεια της Βίβλου το άλλο που λένε οι αιρετικοί ότι ο Υιός του Θεού είναι αρχάγγελος αποδεικνύεται αντιβιβλικό. Ποτέ η Αγία Γραφή δεν θα έλεγε ότι όλοι οι άνθρωποι θα γονατίσουν μπροστά σε κάποιον άγγελο ή αρχάγγελο. 
Η παγκόσμια, η πανανθρώπινη προσκύνησις και λατρεία ανήκει μόνο στον Θεό, ο Χριστός είναι Θεός, αν δεν ήταν Θεός δεν θα ανέφερε ο Παύλος το πρόσωπο του το χωρίο του Ησαΐα με,23. 
Εκτός και εάν ο Απόστολος Παύλος δεν καταλάβαινε από Γραφή και καταλάβαινε ο Ρώσσελ, ο Ρόδερφορδ, και οι άλλοι "δάσκαλοι" της Σκοπιάς. 
Ων οἱ πατέρες, καὶ ἐξ ὧν ὁ Χριστὸς τὸ κατὰ σάρκα, ὁ ὢν ἐπὶ πάντων Θεὸς εὐλογητὸς εἰς τοὺς αἰῶνας· ἀμήν Ρωμαίους θ,5. Στο 9ο κεφάλαιο της επιστολής ο απόστολος λυπάται για την πώρωση του Ισραηλιτικού λαού. Σε κάποιους στίχους αναφέρεται σε διάφορες ευλογίες που δέχτηκε από τον Θεό αυτός ο λαός, στον πέμπτο στίχο τονίζει ότι σε αυτόν τον λαό συγκαταλέγονται οι προπάτορες, οι πρόγονοι, οι πατέρες του Μεσσία από τους οποίους πατέρες προέρχεται ο Χριστός κατά την ανθρώπινη φύση του, εξ ων ο Χριστός το κατά σάρκα. Ενώ ο λόγος φτάνει στο πρόσωπο του Χριστού και ενώ τονίζεται η ανθρώπινη φύσις του στην συνέχεια διακηρύσσεται και η Θεϊκή του φύσις, ο ων επί πάντων Θεός ευλογητός εις τους αιώνας αμήν. 
Δηλαδή ο Χριστός δεν είναι μόνο άνθρωπος που κατάγεται από τον Αβραάμ, από τον Ισαάκ, από τον Ιακώβ, από τον Δαυίδ, αλλά είναι και Θεός. 
Προσέξτε την διατύπωση "επί πάντων Θεός" εδώ διατρανώνεται η παγκόσμια κυριαρχία του Χριστού, εξουσιάζει τους πάντες και τα πάντα. Η ίδια αλήθεια τονίζεται και στο χωρίο Ρωμαίους ι,12 οὐ γὰρ ἔστι διαστολὴ Ἰουδαίου τε καὶ Ἕλληνος· ὁ γὰρ αὐτὸς Κύριος πάντων, πλουτῶν εἰς πάντας τοὺς ἐπικαλουμένους αὐτόν.
Ο Κύριος πάντων, δηλαδή ο Χριστός, είναι κύριος όλων και σκορπίζει τον πλούτο του, το έλεος του, την καλοσύνη του, σε όλους όσους θα τον επικαλεστούν, παράβαλε και Εβραίους α,3 φέρων τε τὰ πάντα τῷ ῥήματι τῆς δυνάμεως αὐτοῦ, φέρων ο Υιός τα πάντα τω ρήματι της δυνάμεως αυτού, που σημαίνει ότι ο Υιός του Θεού κυβερνά και βαστάζει τα σύμπαντα με τον παντοδύναμο λόγο του. 
Επανερχόμεθα στο εδάφιο Ρωμαίους θ,5 ο ων επί πάντων Θεός ευλογητός εις τους αιώνας, ο Χριστός εδώ χαρακτηρίζεται ως ευλογητός, δηλαδή ως άξιος να δοξολογείται. 
Πώς να δοξολογείται; Αιωνίως να υμνείται, εις τους αιώνας. 
Μια τέτοια φράση δεν ταιριάζει σε κτίσμα, σε δημιούργημα, η αιώνια δοξολογία ανήκει μόνο στον άκτιστο Θεό. Αν ο Χριστός δεν ήταν αιώνιος, άναρχος και ατελεύτητος, άκτιστος Θεός, δεν θα χαρακτηριζόταν απ' την προς Ρωμαίους επιστολή ως ευλογητός εις τους αιώνας. 
Ας πάμε τώρα στο χωρίο Ρωμαίους ιε,30, παρακαλῶ δὲ ὑμᾶς, ἀδελφοί, διὰ τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ καὶ διὰ τῆς ἀγάπης τοῦ Πνεύματος, συναγωνίσασθαί μοι ἐν ταῖς προσευχαῖς ὑπὲρ ἐμοῦ πρὸς τὸν Θεόν. 
Ο στίχος ανήκει στα Τριαδολογικά χωρία του αποστόλου Παύλου, όπως λόγου χάριν το Β' Κορινθ. ιγ,13 Ἡ χάρις τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μετὰ πάντων ὑμῶν· ἀμήν. Στο χωρίο Ρωμαίους ιε,30 εμφανίζονται τα τρία πρόσωπα της Θεότητας, Θεός, Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, Πνεύμα. 
Ο απόστολος Παύλος πρόκειται να πάει στην Ιερουσαλήμ μεταφέροντας προμήθειες προς τους πτωχούς Χριστιανούς της αλλά διέτρεχε κίνδυνο από τους φανατισμένους Ιουδαίους για αυτό κατέφυγε στο όπλο της προσευχής. 
Όταν διατρέχουμε κινδύνους ας μην ξεχνούμε την προσευχή. 
Ας μην στηριζόμαστε στην δική μας μόνο προσευχή αλλά ας κινητοποιούμε όλους τους γνωστούς μας ευσεβείς Χριστιανούς. Το ιερό σμήνος των προσευχών ελκύει την άνωθεν βοήθεια, αυτό κάνει και ο απόστολος Παύλος, σημαίνει συναγερμό προσευχής. 
Όλοι οι Χριστιανοί της Ρώμης πρέπει να συναγωνιστούν στον αγώνα της προσευχής, συναγωνίσασθαί μοι ἐν ταῖς προσευχαῖς ὑπὲρ ἐμοῦ.
Σε αυτό το πολύ ενδιαφέρον χωρίο ο Πατέρας ονομάζεται Θεός, είναι αυτός που δέχεται τις προσευχές, ο Υιός του Θεού είναι εκείνος που συνδέει τον απόστολο Παύλο με τους Χριστιανούς της Ρώμης, είναι εκείνος που δίνει το θάρρος στον απόστολο να παρακαλέσει για κάτι τους Ρωμαίους και το Άγιο Πνεύμα είναι εκείνο από το οποίο προέρχεται η αγάπη. Αυτή η αγάπη συνδέει τους Χριστιανούς της Ρώμης με τον Παύλο και σε αυτήν στηρίζεται για να τους ζητήσει μια χάρη να αγωνιστούν μαζί του στον αγώνα της προσευχής. 
Ενώ σε αυτό το εδάφιο η αγάπη συνδέεται με το Άγιο Πνεύμα στο άλλο Τριαδολογικό χωρίο, το Β' Κορινθίους ιγ,13, η αγάπη συνδέεται με τον Πατέρα. 
Η χάρις του Κυρίου Ιησού Χριστού και η αγάπη του Θεού και λοιπά.
Είπαμε οι ενέργειες της Θεότητας είναι κοινές και στα τρία πρόσωπα της Αγίας Τριάδος, όταν το Άγιο Πνεύμα δίνει αγάπη στους Χριστιανούς της Ρώμης προς τον Παύλο, αυτή την αγάπη την δίνει συγχρόνως και ο Πατέρας και ο Υιός. 
Μελετώντας πολλές περικοπές της Καινής Διαθήκης αλλού βλέπουμε το δώρο της αγάπης προέρχεται από τον Πατέρα, αλλού από τον Υιό και αλλού από το Άγιο Πνεύμα, όπως βλέπουμε να συμβαίνει και με τα έκτακτα και μόνιμα χαρίσματα της πρώτης Χριστιανικής Εκκλησίας. Αλλού αναφέρονται ότι προέρχονται όλα από τον Πατέρα, ιβ,28, αλλού ότι προέρχονται από τον Υιό, βλέπε Εφεσίους δ,7-11, κατὰ τὸ μέτρον τῆς δωρεᾶς τοῦ Χριστοῦ, αλλού ότι προέρχονται από το Άγιο Πνεύμα, Α' Κοριν ιβ,7-11. 
Την αλήθεια της Αγίας Τριάδος την απορρίπτουν διάφοροι αιρετικοί, μεταξύ αυτών και οι μάρτυρες του Ιεχωβά και αυτό χαροποιεί υπερβολικά τον Σατανά. Ενώ οι μάρτυρες του Ιεχωβά νομίζουν ότι μάχονται τον Σατανά εντούτοις τον γεμίζουν χαρά διότι απαρνούνται την Αγία Τριάδα. 
Όταν μάλιστα έτυχε προηγουμένως να βαπτιστούν το Χριστιανικό βάπτισμα με τις τρεις καταδύσεις στην κολυμβήθρα στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος τότε είναι που ο άρχοντας του σκότους πανηγυρίζει. 
Τέλη Δεκεμβρίου του 1993, αρχές Ιανουαρίου του 1994, στην Ελλάδα έγιναν τρομερές αποκαλύψεις για την απόκρυφη δράση Σατανιστικών ομάδων. 
Τις στιγμές της μυήσεως ο υποψήφιος οπαδός του Εωσφόρου ετοιμάζεται να μπει μέσα σε ένα κύκλο που είναι χαραγμένη η πεντάλφα, μόλις μπαίνει μέσα αποκηρύττει την Αγία Τριάδα, βλασφημεί το δόγμα της Αγίας Τριάδος. 
Αυτή είναι η πρώτη πράξη, η απόρριψη της Αγίας Τριάδος, ακολουθεί η απόρριψη του Σταυρού. 
Του δίνουν έναν Σταυρό, τον παίρνει και τον σπάει και έπεται συνέχεια.... 
Αν ο Σατανάς χαίρεται όταν ο υποψήφιος λάτρης του αποκηρύττει το δόγμα της Αγίας Τριάδος και σπάει τον Σταυρό, πρέπει ωσαύτως να χαίρεται όταν κάποιος Χριστιανός παρασυρθεί από αιρετικούς και απορρίψει την ορθή διδασκαλία.
Στους αιρετικούς η απόρριψη δεν γίνεται υπό συνθήκες αποτρόπαιες, νύχτα, μεσάνυχτα, μέσα σε δωμάτιο με πεντάλφες και νεκροκεφαλές, με μαύρα κεριά, με καρφωμένα κέρινα ομοιώματα και τα τοιαύτα. Σε αυτούς γίνεται όμορφα, πολιτισμένα, με ωραία λόγια, με λογικοφανή επιχειρήματα, με χαρούμενο πρόσωπο, με κομψό ντύσιμο. 
Οι τρόποι διαφέρουν, το αποτέλεσμα είναι όμως το ίδιο. 
Όταν κάποιος τυφλωθεί δεν έχει σημασία αν τυφλωθεί μέσα σε μια σκοτεινή σπηλιά ή μέσα σε ένα ανθοστολισμένο σαλόνι, εκείνο που μετράει είναι η απώλεια της οράσεως. 
Όταν ένας πιστός αρνηθεί τον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα, εκείνη την ώρα τυφλώνεται και κάνει τον αρχηγό τους σκότους να πανηγυρίζει. 
Αν αυτό γίνεται σε κάποια αποθήκη της Παλλήνης ή σε κάποια ωραία αίθουσα των Αθηνών δεν ενδιαφέρει, εκείνο που μετρά είναι η απώλεια της πνευματικής οράσεως.
Οι αγαθοί άγγελοι αυτοί που δεν εξέπεσαν έχουν ανοιχτά τα μάτια τους, βλέπουν την μεγαλειότητα της Αγίας Τριάδος και συνεχώς ψάλλουν Άγιος, Άγιος, Άγιος, Κύριος Σαβαώθ, ύμνο τρισάγιο στον Τριαδικό Θεό. 
Οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί μπορούν να αναπέμψουν τον Τρισάγιο ύμνο προς τον Τριαδικό Θεό, οι αιρετικοί, όπως οι μτ Ιεχωβά δεν μπορούν, επίσης και οι Σατανιστές δεν μπορούν. 
Βλέπετε λοιπόν ότι υπάρχει κοινό σημείο μεταξύ Σατανιστών και αιρετικών; 
Η απόρριψη της Αγίας Τριάδος είναι η πρώτη θύρα της κολάσεως, η δεύτερη θύρα σχετίζεται με την αποκήρυξη του Σταυρού. Στον υποψήφιο σατανιστή που βρίσκεται μέσα στον κύκλο με την πεντάλφα δίνεται ένας σταυρός για τον σπάσει, απόρριψη του Σταυρού. Παρόμοια και όποιος γίνει μάρτυς του Ιεχωβά παύει να θεωρεί τον Σταυρό ως ιερό σύμβολο του Χριστιανισμού. 
Ο Σατανισμός προέρχεται από τον Διάβολο, οι αιρέσεις προέρχονται από τον Διάβολο, κοινός ο πατέρας, για αυτό παρατηρούμε κοινά σημεία και στα τέκνα του. 
Σήμερα σταθήκαμε σε δυο σημεία, υπάρχουν όμως και πολλά περισσότερα αλλά δεν πρέπει όμως να ξεφύγουμε από το θέμα μας. 
Ρωμαίους ι,2 μαρτυρῶ γὰρ αὐτοῖς ὅτι ζῆλον Θεοῦ ἔχουσιν, ἀλλ᾿ οὐ κατ᾿ ἐπίγνωσιν, εδώ μας λέει ο απόστολος Παύλος ότι οι Ισραηλίτες έχουν ζήλο Θεού αλλά αυτός ο ζήλος τους δεν είναι κατ' επίγνωσιν, σαν να λέμε δεν είναι ίσιος και σωστός αλλά στραβός, ακολουθείται λανθασμένη πορεία. 
Αυτό ισχύει και για πολλούς συγχρόνους αιρετικούς, νομίζουν οι άνθρωποι ότι στους μάρτυρες του Ιεχωβά ή στους κύκλους των Πεντηκοστιανών βρήκαν την αλήθεια, ότι εκεί έμαθαν να μελετούν την Αγία Γραφή, ότι εκεί έμαθαν ότι όπου να 'ναι γίνεται η συντέλεια του κόσμου και πρέπει αυτό να το διακηρύξουν στους ανθρώπους και ούτω καθ' εξής. 
Δείχνουν προθυμία, όρεξη, ζήλο για να προωθήσουν τις διδασκαλίες των ομάδων τους. Μπορεί να καταναλώνουν σε αυτό πολύτιμο χρόνο, μπορεί να ζημιώνουν την επαγγελματική τους δραστηριότητα, μπορούν να υποβάλλονται σε μεγάλες οικονομικές θυσίες και λοιπά και όμως όλα αυτά απορρίπτονται από τον Θεό διότι γίνονταν ουκ κατ’ επίγνωση, δεν διαθέτουν ορθή γνώση περί του Θεού, περί του θελήματος του, δεν ερμηνεύουν ορθά τον λόγο του Θεού. 
Αυτοί οι άνθρωποι μοιάζουν με εκείνους που προσπαθούν να πείσουν κάποιους άλλους ότι απέναντι σε μια βουνοπλαγιά υπάρχει πηγή με υγιεινό νερό και όμως πρόκειται για ακάθαρτο και επιβλαβές νερό, κάπου αλλού σε κάποια άλλη βουνοπλαγιά βρίσκεται η αληθινή πηγή με τα δροσερά και υγιή νάματα. 
Αυτόν τον στίχο Ρωμαίους ι,2 τον ένιωθε άριστα ο απόστολος Παύλος, κάποτε και αυτός είχε λανθασμένη ιδέα για τον Ιησού, δεν τον θεωρούσε ως τον αληθινό Μεσσία, για αυτό αγωνιζόταν με πρωτοφανή ζήλο να ξεριζώσει ότι εκείνος φύτεψε.
Διέθετε όμως ο Παύλος αγνότητα διαθέσεων και κάποια ημέρα φωτίστηκαν τα μάτια του και μπόρεσε να κατανοήσει ποιος ακριβώς ήταν ο Ιησούς. 
Κάποια ευλογημένη ημέρα εξαίφνης περιάστραψεν αυτόν φως από του ουρανού, Πράξεις θ,3 έτσι άρχισε μια νέα περίοδος στη ζωή του κατά την οποία είχε τον ζήλο αλλά είχε και την αλήθεια, στο εξής ο ζήλος του ήταν κατ' επίγνωση.

 +++++++++++++++++++++

Αγαπητοί ο Διάβολος εισάγει τις αιρέσεις και κρύβεται πίσω από αυτές, δείτε σχετικές αναρτήσεις πατώντας κλίκ  εδώ και εδώ.
Εισάγει τις αιρέσεις προσπαθώντας να διαστρεβλώσει την ορθή πίστη και επιδιώκει να απομακρύνει τους ανθρώπους από την διδασκαλία του Χριστού. 
Είναι κύριο χαρακτηριστικό των Χριστιανών η ζωή με κέντρο τον Χριστό, λέγει ο Παύλος εμοί το ζην Χριστός και όμως τον βλέπουμε να επιδεικνύει μια τέτοια πύρινη αγάπη προς όλους, ακόμη και προς του διώκτες που ήθελαν να τον θανατώσουν, που φτάνει στο σημείο να λέγει ὅτι λύπη μοί ἐστι μεγάλη καὶ ἀδιάλειπτος ὀδύνη τῇ καρδίᾳ μου ηὐχόμην γὰρ αὐτὸς ἐγὼ ἀνάθεμα εἶναι ἀπὸ τοῦ Χριστοῦ ὑπὲρ τῶν ἀδελφῶν μου. 
Την ίδια αγάπη βλέπουμε να επιδεικνύει και ο Μωυσής όταν ικετεύει καὶ νῦν εἰ μὲν ἀφεῖς αὐτοῖς τὴν ἁμαρτίαν αὐτῶν, ἄφες· εἰ δὲ μή, ἐξάλειψόν με ἐκ τῆς βίβλου σου, ἧς ἔγραψας αλλά μήπως και ο Χριστός δεν έδωσε τὴν ψυχὴν αὐτοῦ λύτρον ἀντὶ πολλῶν;  
Αρνούμενος λοιπόν κάποιος την μεσιτεία των αγίων ή τα μνημόσυνα αρνείται αυτήν την αγάπη που διδάσκει ο Χριστός ενώ ταυτόχρονα ασπάζεται το μίσος και τον εγωισμό του Διαβόλου και αρνείται τον Τριαδικό Θεό. Διακόπτει τον σύνδεσμο μεταξύ ζώντων και τεθνεώτων, μεταξύ στρατευόμενης και θριαμβεύουσας Εκκλησίας. Διακόπτει και αυτός όπως διέκοψε ο Σατάν την κοινωνία αγάπης με τον Κύριο και την υπόλοιπη δημιουργία. 
Όταν ένας αρνείται τα μυστήρια της Εκκλησίας τα οποία έχουν ιδρυτή τον Χριστό μπορεί να λέει ότι τον αγαπά και τον πιστεύει αλλά στην πραγματικότητα τον αρνείται αφού η δύναμη των μυστηρίων έχει αφετηρία την Σταυρική θυσία του Χριστού.
Ο Χριστός εξέλεξε πρώτα τους 12 δίδοντας τους ειδική και ιδιαίτερη εξουσία και μετά εκλέγει και τους εβδομήκοντα μαθητές εγκαθιστώντας ξανά ιδιαίτερη τάξη. 
Αποστέλλει τους δώδεκα όπως απέστειλε αυτόν ο Πατέρας και παραδίδει μόνο σε αυτούς το φοβερό μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας για το οποίο λέγει ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐὰν μὴ φάγητε τὴν σάρκα τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου καὶ πίητε αὐτοῦ τὸ αἷμα, οὐκ ἔχετε ζωὴν ἐν ἑαυτοῖς.  Όποιος λοιπόν κάποιος αρνείται την ειδική ιεροσύνη τότε αρνείται τον ίδιο τον Χριστό που εξέλεξε τους 12 και κατά συνέπεια αρνείται την Αγία Τριάδα και ταυτόχρονα και τον Σταυρό. Βλέπουμε λοιπόν το ότι υπάρχει σχέση μεταξύ σατανιστή και αιρετικού.
Όταν ο Χριστός θεωρηθεί ένας απλός άνθρωπος ή θεωρηθεί ένας άγγελος τότε τον κεντρικό ρόλο στην διδασκαλία του έχει το παράδειγμα του και όχι η Θεϊκή του φύση και δύναμη. 
Έτσι η Θεία Ευχαριστία γίνεται αντί τροφή αθανασίας, μια απλή ανάμνηση. 
Το εάν η Θεϊκή φύση του Ιησού θα απορριφθεί άμεσα από κάποιον μέσω της ανοιχτής αρνήσεως, όπως γίνεται στους μτ Ιεχωβά, είτε η απόρριψη γίνει έμμεσα μέσω της αρνήσεως της Θείας Ευχαριστίας ως πραγματικής σάρκας και αίματος Χριστού είναι αδιάφορο. 
Αυτό που μετράει είναι να αρνηθεί ο άνθρωπος τον Ιησού ως Θεό και έτσι τον αρνείται ταυτόχρονα και ως Σωτήρα και οδηγείται στην απώλεια.
Εάν εκληφθεί ο στίχος ἡ σὰρξ οὐκ ὠφελεῖ οὐδέν· τὰ ῥήματα ἃ ἐγὼ λαλῶ ὑμῖν, πνεῦμά ἐστι καὶ ζωή ἐστιν με αιρετική κατανόηση, δηλαδή δεν ωφελεί η Ευχαριστία αλλά αυτά που λέω τότε αφού προηγουμένως ο Ιησούς είπε ότι σώζει η σάρκα του ποια από όλα τα λεγόμενα του που είπε να πιστέψει κάποιος ώστε να λάβει αιώνια ζωή ; 
Τα λόγια ἐὰν μὴ φάγητε τὴν σάρκα τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου καὶ πίητε αὐτοῦ τὸ αἷμα, οὐκ ἔχετε ζωὴν ἐν ἑαυτοῖς ρήμματα του Ιησού είναι και αυτά, όπως ρήμματα του Ιησού είναι και τα ἡ σὰρξ οὐκ ὠφελεῖ οὐδέν· τὰ ῥήματα ἃ ἐγὼ λαλῶ ὑμῖν, πνεῦμά ἐστι καὶ ζωή ἐστιν. Άρα όλα τα λόγια του Ιησού επί Γης τίθενται εν αμφιβόλω και έτσι ο Ιησούς γίνεται όχι μόνο άνθρωπος αλλά και ένας αναξιόπιστος άνθρωπος.  Τις στιγμές της μυήσεως ο υποψήφιος οπαδός του Εωσφόρου αρνείται τον Ιησού ως απατεώνα.  Βλέπουμε λοιπόν ξανά ότι υπάρχει κοινό σημείο μεταξύ Σατανιστών και αιρετικών. Δεν παίζει κανένα ρόλο εάν αρνηθείς τον Χριστό έχοντας τον τίτλο Σατανιστής, σημασία για τον Σατανά έχει να τον αρνηθείς.
Στους Αποστόλους μόνο παραδίδει και το μυστήριο της αφέσεως αμαρτιών, της μετανοίας, λέγοντας ἄν τινων ἀφῆτε τὰς ἁμαρτίας, ἀφέωνται αὐτοῖς· ἄν τινων κρατῆτε, κεκράτηνται. 
Ο Χριστός δίδει σε συγκεκριμένα πρόσωπα την εξουσία του δεσμείν και λύειν αμαρτίες για αυτό και αργότερα στην Γραφή βλέπουμε ότι οι Απόστολοι ως έχοντες εξουσία αφέσεως είναι οι κύριοι ρυθμιστές ζητημάτων και όχι όλη η εκάστοτε Εκκλησία.
Ο μη δεχόμενος τους Αποστόλους ως αποκλειστικώς έχοντες το δικαίωμα δεσμείν και λύειν, αρνείται όχι μόνο αυτούς αλλά αρνείται τον Χριστό και την Αγία Τριάδα.
Εάν κάποιος αρνείται το βάπτισμα μη θεωρώντας το ως μέσον μεταδόσεως Θείας χάριτος αλλά το θεωρεί ως τύπο, ως εικόνα, ως σύμβολο, ως απλή τελετή, αρνείται την Αγία Τριάδα και τον Σταυρό, ἢ ἀγνοεῖτε ὅτι ὅσοι ἐβαπτίσθημεν εἰς Χριστὸν ᾿Ιησοῦν, εἰς τὸν θάνατον αὐτοῦ ἐβαπτίσθημεν;  συνετάφημεν οὖν αὐτῷ διὰ τοῦ βαπτίσματος εἰς τὸν θάνατον, ἵνα ὥσπερ ἠγέρθη Χριστὸς ἐκ νεκρῶν διὰ τῆς δόξης τοῦ πατρός, οὕτω καὶ ἡμεῖς ἐν καινότητι ζωῆς περιπατήσωμεν Ρωμαίους στ, 3-4
Όταν κάποιος αρνείται τον ναό την θυσία και το θυσιαστήριο, όχι μόνο ποιεί τον οίκο του Θεού σπήλαιο ληστών αλλά κατεδαφίζει εντελώς τον οίκο του Χριστού, τον οποίο αυτός εποίησε εις οίκο προσευχής όλων των Εθνών, οἶκος προσευχῆς κληθήσεται πᾶσι τοῖς ἔθνεσιν. 
Οι παγίδες που χρησιμοποιεί ο Διάβολος είναι πολλές, όπως ένας κυνηγός χρησιμοποιεί πολλές και τις κατάλληλες παγίδες για κάθε διαφορετικό θήραμα έτσι και ο Διάβολος. Προσπαθεί και επιδιώκει να εκτρέψει την πίστη στον Θεό σε υλικά πράγματα, σε όσους έχουν πνευματικές αναζητήσεις επιδιώκει να διαστρέψει την ορθή πίστη.  
Κάποιοι αιρετικοί παραδέχονται ότι ο Ιησούς είναι Θεός ενώ άλλοι όπως οι μτ Ιεχωβά όχι.
Αλλά όπου υπάρχει λίγη αλήθεια δεν υπάρχει ολόκληρη η αλήθεια, στο ότι ο Χριστός είναι ο προαιώνιος Θεός πρέπει να προστεθεί και ολόκληρη η υπόλοιπη διδασκαλία που απεκάλυψε ο Ιησούς. Μπορεί μερικές αιρέσεις να φορούν Χριστιανικότερο προσωπείο από κάποιες άλλες, αφού θα βρούμε αιρέσεις που παραδέχονται πολλές αλήθειες του Χριστιανισμού, αλλά όταν κάποιος δεν παραδέχεται όλες τις διδασκαλίες του Κυρίου έχει εκτραπεί από την αλήθεια και αμαρτάνει έχοντας μέγα κίνδυνο απωλείας, ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καὶ ἁμαρτάνει. Με την μη εφαρμογή ή την εσφαλμένη εφαρμογή των εντολών του Χριστού ο άνθρωπος δεν μπορεί να σωθεί.
Ο πατήρ Δανιήλ προχωρά εκτός από την αναίρεση των αιρετικών διδασκαλιών και στην επισήμανση των μεγάλων αυτών αληθειών.
Εάν προσέξουμε τα χωρία που αναφέρει και ο περίγυρος τους έχουν σχέση με αυτή την αλήθεια. Έτσι ο πατήρ με τον λόγο του χτυπά εκτός από έναν συγκεκριμένο θανατηφόρο καρπό, συνάμα και τις ρίζες του δένδρου που φύτεψε ο Διάβολος και το οποίο γεννά όλους τους διάφορους ανθρωποκτόνους καρπούς που οδηγούν στην απώλεια. Είθε ὁ Κύριος να διηνοίξει τὴν καρδίαν των αδελφών μας εις το προσέχειν τοῖς λαλουμένοις αυτών που εργάστηκαν στον αμπελώνα που εφύτευσε ο Κύριος.