 |
23/10/2017 Ιακώβου Αδελφοθέου |
Αγαπητοί στην σημερινή δημοσίευση θα δούμε το γνωστό ρητό αμαρτία εξομολογουμένη ουκ έστι αμαρτία. Καταρχήν πρέπει να ειπωθεί ότι το ρητό αυτό εκτός από ύφος έχει και Βιβλικό σκεπτικό, ως γνωστόν στα λόγια Χριστού και αποστόλων γίνεται λόγος για εξομολόγηση και άφεση, παρόλα αυτά όμως δεν το συναντούμε αυτούσιο πουθενά στην Αγία Γραφή. Απαράλλαχτο δεν υπάρχει αλλά έχουμε ένα κάπως παραπλήσιο το οποίο βρίσκεται στην πρώτη επιστολή Ιωάννου, εκεί ο απόστολος λέει ἐάν ὁμολογῶμεν τάς ἁμαρτίας ἡμῶν, πιστός ἐστι καί δίκαιος, ἵνα ἀφῇ ἡμῖν τάς ἁμαρτίας καί καθαρίσῃ ἡμᾶς ἀπὸ πάσης ἀδικίας. Α' Ιω. 1,9. Εάν ομολογούμε τις αμαρτίες μας ο Θεός είναι αξιόπιστος και τηρεί την υπόσχεση του να τις συγχωρέσει και να μας καθαρίσει από κάθε αδικία.
Είναι φανερό ότι για να λάβει κάποιος το υποσχόμενο πιστός ἐστι θα πρέπει να εξετάσει τι υποδείχτηκε ώστε να επιτευχθεί το όφελος της υποσχέσεως. Προτού όμως προχωρήσουμε στην λεπτομέρεια, δηλαδή να δούμε τα λόγια Χριστού και αποστόλων στην Βίβλο, ας ξεκινήσουμε από το ρητό. Βλέποντας το γεννάται άμεσα το ερώτημα πότε είναι δυνατόν και γιατί μια αμαρτία που εξωτερικεύεται να μην είναι αμαρτία;
Είναι φανερό ότι για να λάβει κάποιος το υποσχόμενο πιστός ἐστι θα πρέπει να εξετάσει τι υποδείχτηκε ώστε να επιτευχθεί το όφελος της υποσχέσεως. Προτού όμως προχωρήσουμε στην λεπτομέρεια, δηλαδή να δούμε τα λόγια Χριστού και αποστόλων στην Βίβλο, ας ξεκινήσουμε από το ρητό. Βλέποντας το γεννάται άμεσα το ερώτημα πότε είναι δυνατόν και γιατί μια αμαρτία που εξωτερικεύεται να μην είναι αμαρτία;
Γιατί να μην είναι διπλά αμαρτία;
Είναι γνωστό ότι πολλές φορές βλέπουμε να εξωτερικεύεται η αμαρτία για λόγους υστερόβουλους ή απλά για να δικαιωθεί ώστε με αυτήν την εξωτερίκευση να υπάρξει εφαλτήριο για νέα. Τότε το ρητό κλητεύεται και έχουμε ένα argumentum ad verecundiam, προσφυγή στην αυθεντία, την αυθεντία του ρητού, εκφέρεται για να δικαιώσει τον εαυτό μας προσφέροντας την απαραίτητη στήριξη για αυτοδικαίωση ή δικαιολόγηση του ανθρώπου προς τον εαυτό του και τους άλλους, ένας τρόπος ώστε να αποφύγει έλεγχο και αυτοέλεγχο για να επαναλαμβάνει συνεχώς τα ίδια.
Έκανα ή είπα το τάδε και "αμαρτία εξομολογημένη", αυτό όμως επειδή είτε ξεμπροστιάστηκα είτε με συμφέρει να αλλάξω άποψη είτε διάφοροι άλλοι λόγοι υπαγόρευσαν να παραδεχτώ. Ή η άλλη περίπτωση είναι η εξής, σας έχω πει ότι τάδε και "αμαρτία εξομολογημένη", το οποίο όμως δεν εννοείται ως αναγνωρίζω το λάθος αλλά ας το κάνω και τώρα αφού ξέρετε ότι τέτοιος είμαι. Οπότε είναι φανερό ότι και στις δυο περιπτώσεις η εξαγόρευση γίνεται εφαλτήριο πισωγυρίσματος με έναν φαύλο κύκλο να δημιουργείται. Δηλαδή στην προκειμένη περίπτωση το ρητό προφανώς δεν μπορεί να μας παρέχει δικαίωση, ούτε βέβαια γίνεται σύμφωνο με την Χριστιανική διδαχή εφόσον σκοπός μας πρέπει να είναι η πνευματική πρόοδος. Επειδή η θέληση δεν θέλει κατέστη στρεβλή και η ειλικρίνεια που παρουσιάστηκε αφού ήταν καρπός της. Έτσι ο άνθρωπος παρουσιάζει σχήματα οξύμωρα, όπως το ότι επέδειξε ανειλικρινή ειλικρίνεια, ότι λέει ψέμματα λέγοντας αλήθεια, γνωρίσματα ίδια του Διαβόλου, ίδιον, χαρακτηριστική ιδιότητα. Ο Διάβολος διαμέσω μιας μάντισσας έλεγε την αλήθεια για τους Παύλο και Σίλα. Μαντευομένη αὕτη κατακολουθήσασα τῷ Παύλῳ καί τῷ Σίλᾳ ἔκραζε λέγουσα· οὗτοι οἱ ἄνθρωποι δοῦλοι τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου εἰσίν, οἵτινες καταγγέλλουσιν ἡμῖν ὁδὸν σωτηρίας. Πραξ. 16,17. Δηλαδή, μια μάντισσα ακολουθούσε από πίσω τον Παύλο και τον Σίλα και φώναζε λέγοντας, αυτοί οι άνθρωποι είναι δούλοι του Θεού του Υψίστου και μας γνωστοποιούν τον δρόμο της σωτηρίας και το πως θα σωθούμε.
Τα λόγια ήταν μόνον αυτά, δεν έλεγε οτιδήποτε άλλο. Λόγια απολύτως αληθή αλλά τα οποία σκοπό είχαν να δημιουργήσουν ένα προγεφύρωμα ώστε έπειτα να παρασύρουν τους ανθρώπους, να νομιστούν ως αλήθεια και τα ψέμματα που θα λέγονταν αργότερα για να απομακρυνθούν άνθρωποι από τον Χριστό. Ο Διάβολος εντάσσει την αλήθεια στο ψέμα, λέει ψέμματα λέγοντας την αλήθεια.
[η εξομολόγηση ας είναι αφετηρία διορθώσεως και όχι γομολάστιχα]
Είναι γνωστό ότι πολλές φορές βλέπουμε να εξωτερικεύεται η αμαρτία για λόγους υστερόβουλους ή απλά για να δικαιωθεί ώστε με αυτήν την εξωτερίκευση να υπάρξει εφαλτήριο για νέα. Τότε το ρητό κλητεύεται και έχουμε ένα argumentum ad verecundiam, προσφυγή στην αυθεντία, την αυθεντία του ρητού, εκφέρεται για να δικαιώσει τον εαυτό μας προσφέροντας την απαραίτητη στήριξη για αυτοδικαίωση ή δικαιολόγηση του ανθρώπου προς τον εαυτό του και τους άλλους, ένας τρόπος ώστε να αποφύγει έλεγχο και αυτοέλεγχο για να επαναλαμβάνει συνεχώς τα ίδια.
Έκανα ή είπα το τάδε και "αμαρτία εξομολογημένη", αυτό όμως επειδή είτε ξεμπροστιάστηκα είτε με συμφέρει να αλλάξω άποψη είτε διάφοροι άλλοι λόγοι υπαγόρευσαν να παραδεχτώ. Ή η άλλη περίπτωση είναι η εξής, σας έχω πει ότι τάδε και "αμαρτία εξομολογημένη", το οποίο όμως δεν εννοείται ως αναγνωρίζω το λάθος αλλά ας το κάνω και τώρα αφού ξέρετε ότι τέτοιος είμαι. Οπότε είναι φανερό ότι και στις δυο περιπτώσεις η εξαγόρευση γίνεται εφαλτήριο πισωγυρίσματος με έναν φαύλο κύκλο να δημιουργείται. Δηλαδή στην προκειμένη περίπτωση το ρητό προφανώς δεν μπορεί να μας παρέχει δικαίωση, ούτε βέβαια γίνεται σύμφωνο με την Χριστιανική διδαχή εφόσον σκοπός μας πρέπει να είναι η πνευματική πρόοδος. Επειδή η θέληση δεν θέλει κατέστη στρεβλή και η ειλικρίνεια που παρουσιάστηκε αφού ήταν καρπός της. Έτσι ο άνθρωπος παρουσιάζει σχήματα οξύμωρα, όπως το ότι επέδειξε ανειλικρινή ειλικρίνεια, ότι λέει ψέμματα λέγοντας αλήθεια, γνωρίσματα ίδια του Διαβόλου, ίδιον, χαρακτηριστική ιδιότητα. Ο Διάβολος διαμέσω μιας μάντισσας έλεγε την αλήθεια για τους Παύλο και Σίλα. Μαντευομένη αὕτη κατακολουθήσασα τῷ Παύλῳ καί τῷ Σίλᾳ ἔκραζε λέγουσα· οὗτοι οἱ ἄνθρωποι δοῦλοι τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου εἰσίν, οἵτινες καταγγέλλουσιν ἡμῖν ὁδὸν σωτηρίας. Πραξ. 16,17. Δηλαδή, μια μάντισσα ακολουθούσε από πίσω τον Παύλο και τον Σίλα και φώναζε λέγοντας, αυτοί οι άνθρωποι είναι δούλοι του Θεού του Υψίστου και μας γνωστοποιούν τον δρόμο της σωτηρίας και το πως θα σωθούμε.
Τα λόγια ήταν μόνον αυτά, δεν έλεγε οτιδήποτε άλλο. Λόγια απολύτως αληθή αλλά τα οποία σκοπό είχαν να δημιουργήσουν ένα προγεφύρωμα ώστε έπειτα να παρασύρουν τους ανθρώπους, να νομιστούν ως αλήθεια και τα ψέμματα που θα λέγονταν αργότερα για να απομακρυνθούν άνθρωποι από τον Χριστό. Ο Διάβολος εντάσσει την αλήθεια στο ψέμα, λέει ψέμματα λέγοντας την αλήθεια.
[η εξομολόγηση ας είναι αφετηρία διορθώσεως και όχι γομολάστιχα]
Γίνεται λοιπόν άμεσα κατανοητό ότι είναι τα κίνητρα της εξομολόγησης, το τι θέλει ο άνθρωπος, είναι η θέληση του ανθρώπου, η οποία παράσχει την ωφέλεια αφού τα πράγματα αλλάζουν εντελώς όταν η εξωτερίκευση είχε κίνητρο την αυτογνωσία, την συναίσθηση της ενοχής, την πνευματική πρόοδο. Σε αυτήν την περίπτωση η θέληση και τα αίτια της εξομολόγησης είναι η καταδίκη της αμαρτίας, είναι η αποστροφή προς την αμαρτία και κατ' επέκταση η δήλωση ότι υπάρχει όρεξη απαλλαγής από αυτήν και όχι όρεξη παραμονής σε αυτήν. Τότε ο άνθρωπος δηλώνει ότι η αμαρτία δεν κατοικεί σε αυτόν επειδή την επιθυμεί δίδοντας της φιλόξενη στέγη, αλλά υπάρχει σε αυτόν επειδή ορισμένες στιγμές δεν στάθηκε στο ύψος του, επειδή κάποιες στιγμές άνοιξε την πόρτα και εισήλθε η αμαρτία. Δηλαδή στον ένα η αμαρτία είναι μια κατάσταση θεληματική συνεχής χωρίς διακοπή, ενώ στον άλλο η αμαρτία είναι στιγμή και όσο προχωρεί πνευματικά οι στιγμές παρουσιάζουν ολοένα μικρότερη συχνότητα. Με τα παραπάνω καταλαβαίνουμε και ένα άλλο ρητό που ακούμε, το,"άγιος δεν είναι ο αναμάρτητος αλλά αυτός που αγωνίζεται", αυτός που σηκώνεται, ο πίπτων και εγειρόμενος, δηλαδή αυτός που μετανοεί. Έτσι αφού αφενός ο άνθρωπος θέλει και αφετέρου ενεργά εφαρμόζει την θέληση του, δηλαδή αγωνίζεται, δηλώνει ότι επιθυμεί να προχωρήσει πνευματικά και τότε έρχεται ο Θεός και οδηγεί ώστε να επιτευχθεί πνευματική πρόοδος.
Άρα λοιπόν η εξομολόγηση πρέπει να είναι εφαλτήριο πνευματικής προόδου όχι να θεωρείται ως μια γόμα η οποία θα σβήσει το τεφτέρι που γέμισε ώστε έπειτα να υπάρξει χώρος για νέες εγγραφές, ο γέροντας Άγιος Παΐσιος θα μας έλεγε ότι αυτό δεν έχει πνευματική αρχοντιά. Πρέπει να υπάρχει απόφαση για διόρθωση και εξομολόγηση που αιτία έχει την καταδίκη της αμαρτίας και να έχουμε την ελπίδα και την εμπιστοσύνη μας στον Θεό. Ειδάλλως αν δεν υπάρχουν αυτά τότε δεν μπορούμε να προχωρήσουμε πνευματικά, δεν υπάρχει διόρθωση. Εξαγορεύουμε ώστε να ζητήσουμε άφεση και βοήθεια απαλλαγής από την αμαρτία ή επειδή θέλουμε μια γόμα να σβήσει και κάποιον με κύρος να μας σιγοντάρει και να μας καλύπτει; Εάν πάμε με το δεύτερο στο νου δεν ζητάμε άφεση, οπότε αφού δεν ζητάμε άφεση πως να μας δοθεί κάτι το οποίο δεν ζητήσαμε;
Άρα λοιπόν η εξομολόγηση πρέπει να είναι εφαλτήριο πνευματικής προόδου όχι να θεωρείται ως μια γόμα η οποία θα σβήσει το τεφτέρι που γέμισε ώστε έπειτα να υπάρξει χώρος για νέες εγγραφές, ο γέροντας Άγιος Παΐσιος θα μας έλεγε ότι αυτό δεν έχει πνευματική αρχοντιά. Πρέπει να υπάρχει απόφαση για διόρθωση και εξομολόγηση που αιτία έχει την καταδίκη της αμαρτίας και να έχουμε την ελπίδα και την εμπιστοσύνη μας στον Θεό. Ειδάλλως αν δεν υπάρχουν αυτά τότε δεν μπορούμε να προχωρήσουμε πνευματικά, δεν υπάρχει διόρθωση. Εξαγορεύουμε ώστε να ζητήσουμε άφεση και βοήθεια απαλλαγής από την αμαρτία ή επειδή θέλουμε μια γόμα να σβήσει και κάποιον με κύρος να μας σιγοντάρει και να μας καλύπτει; Εάν πάμε με το δεύτερο στο νου δεν ζητάμε άφεση, οπότε αφού δεν ζητάμε άφεση πως να μας δοθεί κάτι το οποίο δεν ζητήσαμε;
[η εξομολόγηση θεραπεύει πάντοτε, λευκαίνει απολύτως τον χιτώνα]
Και όμως αγαπητοί, ο Θεός και μας βοηθάει και μας συγχωρεί, είναι σαν μια πληγή η οποία την θεραπεύει ο ιατρός και εμείς την ανοίγουμε ξανά. Η συγχώρηση είναι ήδη εκεί και εμείς απλά πρέπει να θέλουμε να την λάβουμε. Η σταυρική θυσία εξαγγέλθηκε ενώ οι πρωτόπλαστοι όχι μόνο δεν είχαν ζητήσει συγγνώμη αλλά ακόμη έλεγαν τις δικαιολογίες. Για αυτό να θέλουμε την πνευματική μας πρόοδο και την σωτηρία μας διότι ειδάλλως δεν θα έχουμε ύψος να τον αντικρίσουμε, θα ντραπούμε.
Καί εἶπε Κύριος ὁ Θεὸς τῇ γυναικί· τί τοῦτο ἐποίησας; καί εἶπεν ἡ γυνή· ὁ ὄφις ἠπάτησέ με, καί ἔφαγον. καί ἔχθραν θήσω ἀνά μέσον σοῦ καί ἀνά μέσον τῆς γυναικὸς καί ἀνά μέσον τοῦ σπέρματός σου καί ἀνά μέσον τοῦ σπέρματος αὐτῆς· αὐτός σου τηρήσει κεφαλήν, καί σύ τηρήσεις αὐτοῦ πτέρναν. Γεν. 3,13 και 15. Είπε τότε ο Κύριος προς την Εύα, γιατί έκανες αυτό; Η Εύα απάντησε, ο όφις με εξαπάτησε. Και είπε ο Θεός, θα θέσω εχθρότητα μεταξύ εσένα όφι και της γυναίκας, μεταξύ των απογόνων σου και των απογόνων της, ένας απόγονος της γυναίκας θα σου συντρίψει το κεφάλι και εσύ θα του κεντρίσεις την φτέρνα.
Πρέπει λοιπόν όχι μόνο να αναγνωρίζουμε την ενοχή μας αλλά και να έχουμε απόφαση απαλλαγής από αυτήν. Να έχουμε αποστροφή προς την αμαρτία και να προσευχόμαστε να μας βοηθήσει ο Θεός ώστε να προοδεύσουμε πνευματικά, διότι χωρίς αυτόν δεν δυνάμεθα ποιεῖν οὐδέν. Ειδάλλως όπως είδαμε αμαρτάνουμε επειδή το θέλουμε και αυτό σημαίνει ότι η αμαρτία είναι συνεχώς παρούσα στην ζωή μας.
Δείτε σύντομο οδηγό εξομολόγησης.
[η εξουσία αφέσεως παραδίδεται μόνο στους ειδικούς ιερείς]
Και όμως αγαπητοί, ο Θεός και μας βοηθάει και μας συγχωρεί, είναι σαν μια πληγή η οποία την θεραπεύει ο ιατρός και εμείς την ανοίγουμε ξανά. Η συγχώρηση είναι ήδη εκεί και εμείς απλά πρέπει να θέλουμε να την λάβουμε. Η σταυρική θυσία εξαγγέλθηκε ενώ οι πρωτόπλαστοι όχι μόνο δεν είχαν ζητήσει συγγνώμη αλλά ακόμη έλεγαν τις δικαιολογίες. Για αυτό να θέλουμε την πνευματική μας πρόοδο και την σωτηρία μας διότι ειδάλλως δεν θα έχουμε ύψος να τον αντικρίσουμε, θα ντραπούμε.
Καί εἶπε Κύριος ὁ Θεὸς τῇ γυναικί· τί τοῦτο ἐποίησας; καί εἶπεν ἡ γυνή· ὁ ὄφις ἠπάτησέ με, καί ἔφαγον. καί ἔχθραν θήσω ἀνά μέσον σοῦ καί ἀνά μέσον τῆς γυναικὸς καί ἀνά μέσον τοῦ σπέρματός σου καί ἀνά μέσον τοῦ σπέρματος αὐτῆς· αὐτός σου τηρήσει κεφαλήν, καί σύ τηρήσεις αὐτοῦ πτέρναν. Γεν. 3,13 και 15. Είπε τότε ο Κύριος προς την Εύα, γιατί έκανες αυτό; Η Εύα απάντησε, ο όφις με εξαπάτησε. Και είπε ο Θεός, θα θέσω εχθρότητα μεταξύ εσένα όφι και της γυναίκας, μεταξύ των απογόνων σου και των απογόνων της, ένας απόγονος της γυναίκας θα σου συντρίψει το κεφάλι και εσύ θα του κεντρίσεις την φτέρνα.
Πρέπει λοιπόν όχι μόνο να αναγνωρίζουμε την ενοχή μας αλλά και να έχουμε απόφαση απαλλαγής από αυτήν. Να έχουμε αποστροφή προς την αμαρτία και να προσευχόμαστε να μας βοηθήσει ο Θεός ώστε να προοδεύσουμε πνευματικά, διότι χωρίς αυτόν δεν δυνάμεθα ποιεῖν οὐδέν. Ειδάλλως όπως είδαμε αμαρτάνουμε επειδή το θέλουμε και αυτό σημαίνει ότι η αμαρτία είναι συνεχώς παρούσα στην ζωή μας.
Δείτε σύντομο οδηγό εξομολόγησης.
[η εξουσία αφέσεως παραδίδεται μόνο στους ειδικούς ιερείς]
Παρατηρήσαμε στην αρχή ότι ο απόστολος αναφέρει "ο Θεός είναι πιστός στην υπόσχεση του", οπότε ας προχωρήσουμε στην λεπτομέρεια ώστε να δούμε τι λέει η Γραφή για το θέμα. Στην Βίβλο βλέπουμε τον Χριστό καθώς μιλάει για άφεση αμαρτιών να δίδει αυτήν την εξουσία αφέσεως στους αποστόλους. Ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ὅσα ἐάν δήσητε ἐπί τῆς γῆς, ἔσται δεδεμένα ἐν τῷ οὐρανῷ, καί ὅσα ἐάν λύσητε ἐπί τῆς γῆς, ἔσται λελυμένα ἐν τῷ οὐρανῷ. Ματθ. 18,18 Δηλαδή, σας διαβεβαιώνω ότι όσα αμαρτήματα αφήσετε δεμένα και ασυγχώρητα στην γη θα μείνουν δεμένα και ασυγχώρητα στον ουρανό και όσα συγχωρήσετε στην γη θα είναι συγχωρημένα και λυμένα στον ουρανό. Αυτό δεν το λέει γενικώς στους ακροατές αλλά στους μαθητές διότι βλέπουμε το εξής, εν ἐκείνῃ τῇ ὥρᾳ προσῆλθον οἱ μαθηταί τῷ Ἰησοῦ·, εκείνη την ώρα ήρθαν οι μαθητές στον Ιησού.
Σε άλλο σημείο παρατηρούμε τον Ιησού να λέγει εἶπεν οὖν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς πάλιν· εἰρήνη ὑμῖν. καθὼς ἀπέσταλκέ με ὁ πατήρ, κἀγὼ πέμπω ὑμᾶς καί τοῦτο εἰπὼν ἐνεφύσησε καί λέγει αὐτοῖς· λάβετε Πνεῦμα Ἅγιον· ἄν τινων ἀφῆτε τάς ἁμαρτίας, ἀφίενται αὐτοῖς, ἄν τινων κρατῆτε, κεκράτηνται. Ιω. 20,21-23. Δηλαδή, είπε σε αυτούς ο Ιησούς, ειρήνη σε σας, όπως με έστειλε ο Πατήρ έτσι και εγώ σας στέλνω και φύσηξε στα πρόσωπα τους λέγοντας λάβετε Πνεύμα Άγιο σε όποιους συγχωρείτε τις αμαρτίες θα είναι συγχωρημένες και από τον Θεό, σε όποιους τις κρατείτε θα κρατιούνται.
Είναι επίσης γνωστό το δόσιμο των κλειδιών στον Πέτρο, καί δώσω σοι τάς κλεῖς τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν, καί ὃ ἐάν δήσῃς ἐπί τῆς γῆς, ἔσται δεδεμένον ἐν τοῖς οὐρανοῖς, καί ὃ ἐάν λύσῃς ἐπί τῆς γῆς, ἔσται λελυμένον ἐν τοῖς οὐρανοῖς. Ματθ. 16,19
Δηλαδή, και θα σου δώσω τα κλειδιά της βασιλείας των ουρανών, και όποιο αμάρτημα δεν θα συγχωρήσεις στην γη θα είναι ασυγχώρητο και στους ουρανούς και όποιο θα συγχωρήσεις θα είναι συγχωρημένο στους ουρανούς. Σου, δέσεις, λύσεις.
Σε άλλο σημείο παρατηρούμε τον Ιησού να λέγει εἶπεν οὖν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς πάλιν· εἰρήνη ὑμῖν. καθὼς ἀπέσταλκέ με ὁ πατήρ, κἀγὼ πέμπω ὑμᾶς καί τοῦτο εἰπὼν ἐνεφύσησε καί λέγει αὐτοῖς· λάβετε Πνεῦμα Ἅγιον· ἄν τινων ἀφῆτε τάς ἁμαρτίας, ἀφίενται αὐτοῖς, ἄν τινων κρατῆτε, κεκράτηνται. Ιω. 20,21-23. Δηλαδή, είπε σε αυτούς ο Ιησούς, ειρήνη σε σας, όπως με έστειλε ο Πατήρ έτσι και εγώ σας στέλνω και φύσηξε στα πρόσωπα τους λέγοντας λάβετε Πνεύμα Άγιο σε όποιους συγχωρείτε τις αμαρτίες θα είναι συγχωρημένες και από τον Θεό, σε όποιους τις κρατείτε θα κρατιούνται.
Είναι επίσης γνωστό το δόσιμο των κλειδιών στον Πέτρο, καί δώσω σοι τάς κλεῖς τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν, καί ὃ ἐάν δήσῃς ἐπί τῆς γῆς, ἔσται δεδεμένον ἐν τοῖς οὐρανοῖς, καί ὃ ἐάν λύσῃς ἐπί τῆς γῆς, ἔσται λελυμένον ἐν τοῖς οὐρανοῖς. Ματθ. 16,19
Δηλαδή, και θα σου δώσω τα κλειδιά της βασιλείας των ουρανών, και όποιο αμάρτημα δεν θα συγχωρήσεις στην γη θα είναι ασυγχώρητο και στους ουρανούς και όποιο θα συγχωρήσεις θα είναι συγχωρημένο στους ουρανούς. Σου, δέσεις, λύσεις.
Αυτό το δόσιμο των κλειδιών και ο προσωπικός χαρακτήρας των λόγων δηλώνει ότι εξουσία αφέσεως έχουν ορισμένα άτομα και όχι όλοι.
Τα κλειδιά είναι η εξουσία αφέσεως αμαρτιών που έχει λάβει.
Προϋπόθεση για να εισέλθει κάποιος στον Παράδεισο είναι να μην έχει αμαρτίες υπό την σχετική έννοια. Άρα όλοι οι απόστολοι που έχουν την εξουσία αφέσεως κατέχουν τάς κλεῖς τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν. Τα λόγια αυτά είναι φανερό ότι δεν στοιχειοθετούν σε καμία περίπτωση κάποιου είδους πρωτείου του Πέτρου αφού όλοι οι Απόστολοι είχαν την ίδια υπόσχεση. Ο Πάπας εφηύρε το πρωτείο από αχαλίνωτο εγωισμό και είναι αυτός ο ίδιος εγωισμός που εν τέλει τον οδήγησε από το πρωτείο στο αλάθητο και σε όλες αυτές τις κακοδιδασκαλίες οι οποίες δυστυχώς έχουν οριστικοποιήσει το Σχίσμα και δεν είναι αναληθές να πούμε ότι ο Παπισμός ως σώμα περιήλθε στην ατρεψία προς το καλό, είθε να μετανοήσει και να προσέλθει στην γνήσια Καθολική και μόνη Εκκλησία.
Προϋπόθεση για να εισέλθει κάποιος στον Παράδεισο είναι να μην έχει αμαρτίες υπό την σχετική έννοια. Άρα όλοι οι απόστολοι που έχουν την εξουσία αφέσεως κατέχουν τάς κλεῖς τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν. Τα λόγια αυτά είναι φανερό ότι δεν στοιχειοθετούν σε καμία περίπτωση κάποιου είδους πρωτείου του Πέτρου αφού όλοι οι Απόστολοι είχαν την ίδια υπόσχεση. Ο Πάπας εφηύρε το πρωτείο από αχαλίνωτο εγωισμό και είναι αυτός ο ίδιος εγωισμός που εν τέλει τον οδήγησε από το πρωτείο στο αλάθητο και σε όλες αυτές τις κακοδιδασκαλίες οι οποίες δυστυχώς έχουν οριστικοποιήσει το Σχίσμα και δεν είναι αναληθές να πούμε ότι ο Παπισμός ως σώμα περιήλθε στην ατρεψία προς το καλό, είθε να μετανοήσει και να προσέλθει στην γνήσια Καθολική και μόνη Εκκλησία.
[το δικαίωμα αφέσεως στην Καινή στο ίδιο μοτίβο με την Παλαιά]
Σε αυτό το σημείο εφόσον είδαμε τα της Καινής είναι ανάγκη να δούμε τι γινόταν με την άφεση αμαρτιών στην Παλαιά Διαθήκη. Ας δούμε κάποια χαρακτηριστικά χωρία.
Λευ. 5,6 καί ἐξιλάσεται περί αὐτοῦ ὁ ἱερεύς περί τῆς ἁμαρτίας αὐτοῦ, ἧς ἥμαρτε, καί ἀφεθήσεται αὐτῷ ἡ ἁμαρτία. Λευ. 5,10 καί ἐξιλάσεται ὁ ἱερεύς περί τῆς ἁμαρτίας αὐτοῦ, ἧς ἥμαρτε, καί ἀφεθήσεται αὐτῷ. Λευ. 5,13 καί ἐξιλάσεται περί αὐτοῦ ὁ ἱερεύς περί τῆς ἁμαρτίας αὐτοῦ, ἧς ἥμαρτεν, ἀφ᾿ ἑνὸς τούτων, καί ἀφεθήσεται αὐτῷ. Λευ. 5,18 καί ἐξιλάσεται περί αὐτοῦ ὁ ἱερεύς περί τῆς ἀγνοίας αὐτοῦ, ἧς ἠγνόησε, καί αὐτὸς οὐκ ᾔδει, καί ἀφεθήσεται αὐτῷ·. Όπως παρατηρούμε εδώ έχουμε ένα συγκεκριμένο μοτίβο το οποίο είναι ἐξιλάσεται ὁ ἱερεύς -- ἀφεθήσεται ἡ ἁμαρτία.
Σε αυτό το σημείο εφόσον είδαμε τα της Καινής είναι ανάγκη να δούμε τι γινόταν με την άφεση αμαρτιών στην Παλαιά Διαθήκη. Ας δούμε κάποια χαρακτηριστικά χωρία.
Λευ. 5,6 καί ἐξιλάσεται περί αὐτοῦ ὁ ἱερεύς περί τῆς ἁμαρτίας αὐτοῦ, ἧς ἥμαρτε, καί ἀφεθήσεται αὐτῷ ἡ ἁμαρτία. Λευ. 5,10 καί ἐξιλάσεται ὁ ἱερεύς περί τῆς ἁμαρτίας αὐτοῦ, ἧς ἥμαρτε, καί ἀφεθήσεται αὐτῷ. Λευ. 5,13 καί ἐξιλάσεται περί αὐτοῦ ὁ ἱερεύς περί τῆς ἁμαρτίας αὐτοῦ, ἧς ἥμαρτεν, ἀφ᾿ ἑνὸς τούτων, καί ἀφεθήσεται αὐτῷ. Λευ. 5,18 καί ἐξιλάσεται περί αὐτοῦ ὁ ἱερεύς περί τῆς ἀγνοίας αὐτοῦ, ἧς ἠγνόησε, καί αὐτὸς οὐκ ᾔδει, καί ἀφεθήσεται αὐτῷ·. Όπως παρατηρούμε εδώ έχουμε ένα συγκεκριμένο μοτίβο το οποίο είναι ἐξιλάσεται ὁ ἱερεύς -- ἀφεθήσεται ἡ ἁμαρτία.
Δηλαδή, "θα θυσιάσει ο ιερέας -- θα συγχωρείται η αμαρτία".
Παρατηρώντας τα λεχθέντα σε Καινή και Παλαιά γίνεται αρχικά φανερό ότι το
ἀφῆτε -- ἀφίενται, κρατῆτε -- κεκράτηνται
το οποίο είπε ο Χριστός στην Καινή είναι στο ίδιο πρότυπο που υπήρχε στην Παλαιά ἐξιλάσεται ὁ ἱερεύς -- καί ἀφεθήσεται αὐτῷ. Δηλαδή ο Χριστός και στις δύο Διαθήκες εκλέγει κάποια συγκεκριμένα πρόσωπα ώστε να παρέχουν άφεση αμαρτιών.
Βλέπουμε επίσης ότι στην Παλαιά γίνεται λόγος για άφεση δια μέσου ιερέων με ένα συγκεκριμένο τρόπο έκφρασης ο οποίος είναι "θα θυσιάσει ο ιερέας -- θα του συγχωρείται η αμαρτία". Στην Καινή όμως ο τρόπος εκφράσεως του διδόμενου δικαιώματος αλλάζει, εδώ έχουμε "θα συγχωρείς -- θα είναι συγχωρημένη", το οποίο δηλώνει απόλυτη εξουσία. Δήσητε -- δεδεμένα, λύσητε -- λελυμένα, ἀφῆτε -- ἀφίενται, κρατῆτε -- κεκράτηνται, ὃ ἐάν δήσῃς ἔσται δεδεμένον -- ὃ ἐάν λύσῃς ἔσται λελυμένον.
Είναι φανερό ότι το δικαίωμα αφέσεως είναι τώρα Χριστοκεντρικό, δηλαδή έχει κέντρο τον Χριστό, εξ ου και το απόλυτο της εξουσίας αφέσεως. Ο Χριστός ως αρχιερέας έκανε μετόχους της ιεροσύνης του τους Αποστόλους και επειδή ο Χριστός είναι Θεάνθρωπος, άρα ο απόλυτος ιερέας, κατέχει και απόλυτο δικαίωμα αφέσεως. Δεν είναι απλά άνθρωπος ο Χριστός να εξαρτάται από τον Θεό ώστε να έχουμε το πρότυπο "θα του αφεθεί η αμαρτία", αλλά έχουμε απόλυτο δικαίωμα σε αυτόν, αλλά και σε όσους έχουν μετοχή στην ιεροσύνη του, έτσι βλέπουμε το πρότυπο "συγχωρείς συγχωρημένη".
Βλέπουμε επίσης ότι στην Παλαιά γίνεται λόγος για άφεση δια μέσου ιερέων με ένα συγκεκριμένο τρόπο έκφρασης ο οποίος είναι "θα θυσιάσει ο ιερέας -- θα του συγχωρείται η αμαρτία". Στην Καινή όμως ο τρόπος εκφράσεως του διδόμενου δικαιώματος αλλάζει, εδώ έχουμε "θα συγχωρείς -- θα είναι συγχωρημένη", το οποίο δηλώνει απόλυτη εξουσία. Δήσητε -- δεδεμένα, λύσητε -- λελυμένα, ἀφῆτε -- ἀφίενται, κρατῆτε -- κεκράτηνται, ὃ ἐάν δήσῃς ἔσται δεδεμένον -- ὃ ἐάν λύσῃς ἔσται λελυμένον.
Είναι φανερό ότι το δικαίωμα αφέσεως είναι τώρα Χριστοκεντρικό, δηλαδή έχει κέντρο τον Χριστό, εξ ου και το απόλυτο της εξουσίας αφέσεως. Ο Χριστός ως αρχιερέας έκανε μετόχους της ιεροσύνης του τους Αποστόλους και επειδή ο Χριστός είναι Θεάνθρωπος, άρα ο απόλυτος ιερέας, κατέχει και απόλυτο δικαίωμα αφέσεως. Δεν είναι απλά άνθρωπος ο Χριστός να εξαρτάται από τον Θεό ώστε να έχουμε το πρότυπο "θα του αφεθεί η αμαρτία", αλλά έχουμε απόλυτο δικαίωμα σε αυτόν, αλλά και σε όσους έχουν μετοχή στην ιεροσύνη του, έτσι βλέπουμε το πρότυπο "συγχωρείς συγχωρημένη".
[η φρασεολογία Χριστού αποδεικνύει το ειδικό δικαίωμα αφέσεως]
Εκτός από το γεγονός ότι ο Χριστός μιλάει μόνο στους μαθητές όταν δίνει αυτήν την εξουσία παρατηρούμε ότι οι απόστολοι λαμβάνουν εξουσία και να κρατάνε όχι μόνο να αφήνουν, είναι αξιοσημείωτο αυτό, μάλιστα έχουν απόλυτη εξουσία να κρατάνε, ὃ ἐάν δήσῃς ἔσται δεδεμένον. Ο Χριστός ορίζει ότι έχουν δικαίωμα να μην συγχωρούν κάποια αμαρτία, όμως σε άλλη περίσταση τους έχει ρητά πει ότι σε όποιον τους ζητήσει συγχώρηση να τον συγχωρούν όχι 7 αλλά και 77 φορές, εννοεί άπειρες. Τότε προσελθὼν αὐτῷ ὁ Πέτρος εἶπε· Κύριε, ποσάκις ἁμαρτήσει εἰς ἐμὲ ὁ ἀδελφός μου καί ἀφήσω αὐτῷ; ἕως ἑπτάκις; λέγει αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· οὐ λέγω σοι ἕως ἑπτάκις, ἀλλ᾿ ἕως ἑβδομηκοντάκις ἑπτά. Ματθ. 18,21-22 Πλησίασε ο Πέτρος και είπε, Κύριε πόσες φορές θα φταίξει ο αδελφός μου και θα τον συγχωρήσω; Έως επτά φορές; Και ο Χριστός απάντησε όχι επτά αλλά εβδομήντα επτά, δηλαδή πάντοτε θα συγχωρείς. Δηλαδή στα λόγια δήσητε -- δεδεμένα, λύσητε -- λελυμένα, ἀφῆτε -- ἀφίενται και τα λοιπά όμοια που είδαμε, δεν έχουμε απέναντι στον απόστολο το "σου ζητάω συγγνώμη αδελφέ" το οποίο λέγεται μεταξύ του ενός και του άλλου Χριστιανού ως ιδιώτες, αλλά έχουν άλλη ουσία τα λόγια του Χριστού.
Οι Απόστολοι είναι οι εντεταλμένοι που θα μπορούν να ορίσουν ότι εάν κάποιος παιδαγωγικά το χρειάζεται δεν θα συγχωρήσουν την αμαρτία και αυτό θα έχει αντίκτυπο στον ουρανό, ἔσται δεδεμένον ἐν τοῖς οὐρανοῖς -- κεκράτηνται. Σε εμάς εάν ζητήσει κάποιος συγγνώμη και του πούμε κεκράτηνται την ίδια ακριβώς στιγμή είμαστε κατακριτέοι από τον Χριστό. Ο απόστολος όμως έχει αυτήν την εξουσία να πει κεκράτηνται και όχι μόνο δεν είναι κατακριτέος αλλά αυτή η απόφαση του έχει ουράνιο αντίκρυσμα. Αυτό γίνεται επειδή ο κάθε απόστολος είναι ο έχων την εξουσία αφέσεως του ειδικού ιερέα και όχι την υποχρέωση του απλού Χριστιανού. Άρα και μόνο η συγκεκριμένη φρασεολογία που εξέλεξε ο Χριστός και το κεκράτηνται που χρησιμοποίησε, μας παραπέμπουν σε ιερατική εξουσία. Φράση αλλά και λέξη δείχνουν μετοχή στην ιερατική εξουσία του Θεανθρώπου ο οποίος κατέχει το απόλυτο δικαίωμα αφέσεως. Ο απλός Χριστιανός δεν έχει δικαίωμα στο κεκράτηνται, πρέπει να συγχωρεί πάντοτε.
Οι Απόστολοι είναι οι εντεταλμένοι που θα μπορούν να ορίσουν ότι εάν κάποιος παιδαγωγικά το χρειάζεται δεν θα συγχωρήσουν την αμαρτία και αυτό θα έχει αντίκτυπο στον ουρανό, ἔσται δεδεμένον ἐν τοῖς οὐρανοῖς -- κεκράτηνται. Σε εμάς εάν ζητήσει κάποιος συγγνώμη και του πούμε κεκράτηνται την ίδια ακριβώς στιγμή είμαστε κατακριτέοι από τον Χριστό. Ο απόστολος όμως έχει αυτήν την εξουσία να πει κεκράτηνται και όχι μόνο δεν είναι κατακριτέος αλλά αυτή η απόφαση του έχει ουράνιο αντίκρυσμα. Αυτό γίνεται επειδή ο κάθε απόστολος είναι ο έχων την εξουσία αφέσεως του ειδικού ιερέα και όχι την υποχρέωση του απλού Χριστιανού. Άρα και μόνο η συγκεκριμένη φρασεολογία που εξέλεξε ο Χριστός και το κεκράτηνται που χρησιμοποίησε, μας παραπέμπουν σε ιερατική εξουσία. Φράση αλλά και λέξη δείχνουν μετοχή στην ιερατική εξουσία του Θεανθρώπου ο οποίος κατέχει το απόλυτο δικαίωμα αφέσεως. Ο απλός Χριστιανός δεν έχει δικαίωμα στο κεκράτηνται, πρέπει να συγχωρεί πάντοτε.
Όμως και ο ιερέας συγχωρεί πάντοτε, ουδέποτε εξέρχεται κάποιος από το εξομολογητήριο μη θεραπευμένος. Το κεκράτηνται κάνει αναφορά στην παιδαγωγία, τον κανόνα όπως τον ακούμε σήμερα τον οποίο θα δούμε στην εξάσκηση αυτής της εξουσίας από τον απόστολο Παύλο. Για αυτό τον λόγο και έχουμε συγχωρητική ευχή με την οποία ολοκληρώνεται το μυστήριο και όχι δυο ευχές, η μια του αφίενται και η άλλη του κεκράτηνται. Ο γέροντας Παΐσιος ήταν ένας προφήτης με την γνήσια έννοια του όρου, όχι προορατικός. Θεολογούσε και τα λόγια του καθόλου δεν ήταν απλοϊκά αλλά ήταν λόγια προφήτη. Είπε ο γέροντας, "μερικοί πνευματικοί έχουν ένα τυπικό, όταν δεν επιτρέπεται ο εξομολογούμενος να κοινωνήσει, αυτοί δεν του διαβάζουν συγχωρητική ευχή. Υπάρχουν και άλλοι που λένε, είναι η γραμμή μας να μη διαβάζουμε πάντοτε συγχωρητική ευχή. Αυτό είναι κάτι σαν Προτεσταντικό. Χωρίς συγχωρητική ευχή θα έχει συνέχεια πτώσεις ο άνθρωπος γιατί δεν χάνει ο διάβολος τα δικαιώματα. Πώς να παλέψει ο άνθρωπος αφού ο διάβολος έχει ακόμη δικαιώματα; Δεν είναι ελευθερωμένος, δέχεται δαιμονικές επιδράσεις. Ενώ με την συγχωρητική ευχή κόβονται οι επιδράσεις, γίνεται ανακατάληψη του εδάφους, οπότε ο άνθρωπος βοηθιέται και μπορεί να παλέψει, να αγωνισθεί για να απαλλαγεί από τα πάθη." Ο άγιος Παΐσιος μιλούσε με παραβολές διδάσκοντας. Εδώ βλέπουμε παραβολικά να μας λέει ότι το μυστήριο της αφέσεως δεν ολοκληρώνεται αν δεν διαβαστεί η συγχωρητική ευχή, "δεν χάνει ο διάβολος τα δικαιώματα", παραμένουν οι αμαρτίες στο τεφτέρι του Διαβόλου, το χειρόγραφο των αμαρτιών μας δεν σχίζεται. Έτσι ο άνθρωπος δεν λαμβάνει ούτε την ισχυροποίηση που προσφέρει το μυστήριο, "μπορεί να παλέψει, να αγωνισθεί". Τα μυστήρια δεν είναι μόνο ιαματικά, θεραπεύουν από την αμαρτία, αλλά και ισχυροποιά.
[ο Παύλος κάνει χρήση του δικαιώματος το οποίο κατέχουν οι απόστολοι]
Επειδή το δικαίωμα είναι δοσμένο μόνο στους Αποστόλους παρατηρούμε τον Παύλο να κρίνει προσωπικά υποθέσεις κάποιων που αμάρτησαν κάνοντας χρήση αυτού του δικαιώματος. Ὄλως ἀκούεται ἐν ὑμῖν πορνεία, καί τοιαύτη πορνεία, ἥτις οὐδὲ ἐν τοῖς ἔθνεσιν ὀνομάζεται, ὥστε γυναῖκά τινα τοῦ πατρὸς ἔχειν καί ὑμεῖς πεφυσιωμένοι ἐστέ, καί οὐχί μᾶλλον ἐπενθήσατε, ἵνα ἐξαρθῇ ἐκ μέσου ὑμῶν ὁ τὸ ἔργον τοῦτο ποιήσας! ἐγὼ μὲν γάρ ὡς ἀπὼν τῷ σώματι, παρὼν δὲ τῷ πνεύματι, ἤδη κέκρικα ὡς παρὼν τὸν οὕτω τοῦτο κατεργασάμενον, ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ συναχθέντων ὑμῶν καί τοῦ ἐμοῦ πνεύματος σύν τῇ δυνάμει τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ παραδοῦναι τὸν τοιοῦτον τῷ σατανᾷ εἰς ὄλεθρον τῆς σαρκός, ἵνα τὸ πνεῦμα σωθῇ ἐν τῇ ἡμέρᾳ τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ. Α Κορ. 5,1-5. Εδώ ο Παύλος κάνει αναφορά σε μια περίπτωση και καταλήγει να λέει, γιατί εγώ αν και είμαι απών σωματικώς, είμαι όμως παρών με το πνεύμα μεταξύ σας και έχω πλέον κρίνει ἤδη κέκρικα και καταδικάσει σαν να ήμουν εκεί αυτόν που διέπραξε την φοβερή αμαρτία. Πρέπει λοιπόν αφού στο όνομα του Χριστού συγκεντρωθείτε όλοι σας, εσείς και το πνεύμα μου μαζί με την δύναμη του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού να παραδώσουμε αυτόν τον άνθρωπο για να τιμωρηθεί και να ταλαιπωρηθεί σκληρά το σώμα του για να συνέλθει ώστε να σωθεί η ψυχή του κατά τη μεγάλη ημέρα του Κυρίου Ιησού.
Βλέπουμε αφενός τον κανόνα για τον οποίο έγινε αναφορά πρωτύτερα, εἰς ὄλεθρον τῆς σαρκός, ἵνα τὸ πνεῦμα σωθῇ, και αφετέρου το Βιβλικό των διδαχών για τον πόνο την ασθένεια ή την θλίψη τις οποίες μας διδάσκουν οι φωτισμένοι γέροντες μας όπως ο άγιος γέροντας Παΐσιος ή ο άγιος γέροντας Πορφύριος.
Σε κάποιες άλλες περιπτώσεις στις οποίες ο απόστολος κάνει χρήση του δικαιώματος αναφέρει στον Τιμόθεο ότι παρέδωσε στον Σατανά τον Υμέναιο και τον Αλέξανδρο ώστε να μην βλασφημούν. Αυτό που κάνει ο Παύλος είναι ο λεγόμενος σήμερα κανόνας, το έκανε ώστε για να παιδαγωγηθούν. Όπως ο Χριστός ομοίως και ο απόστολος δεν ήρθε ψυχάς ἀνθρώπων ἀπολέσαι, ἀλλά σῶσαι. Αν τους έδινε στην πραγματικότητα στον Σατανά σίγουρα οποιοδήποτε καλό δεν θα έβρισκαν ούτε θα μάθαιναν τίποτα αλλά από το κακό προς το χειρότερο θα πήγαιναν. Ας θυμηθούμε ότι ο Σατάν ἀνθρωποκτόνος ἦν ἀπ' ἀρχῆς.
Ἔχων πίστιν καί ἀγαθὴν συνείδησιν, ἥν τινες ἀπωσάμενοι περί τὴν πίστιν ἐναυάγησαν· ὧν ἐστιν Ὑμέναιος καί Ἀλέξανδρος, οὓς παρέδωκα τῷ σατανᾷ, ἵνα παιδευθῶσι μὴ βλασφημεῖν. Α Τιμ. 1,19-20 Τιμόθεε να έχεις ορθή πίστη και αγαθή συνείδηση την οποία μερικοί απώθησαν και κατέληξαν να ναυαγήσουν στην πίστη. Από αυτούς είναι ο Υμέναιος και ο Αλέξανδρος τους οποίους παρέδωσα στον σατανά ώστε να παιδαγωγηθούν και να μη διδάσκουν πλέον βλασφημίες.
Στην Β' προς Κορίνθιους επιστολή έχουμε τον Παύλο να λέει Ἔκρινα δὲ ἐμαυτῷ τοῦτο ...... ἱκανὸν τῷ τοιούτῳ ἡ ἐπιτιμία αὕτη ἡ ὑπὸ τῶν πλειόνων· ἱκανὸν τῷ τοιούτῳ ἡ ἐπιτιμία αὕτη ἡ ὑπὸ τῶν πλειόνων· ὥστε τοὐναντίον μᾶλλον ὑμᾶς χαρίσασθαι καί παρακαλέσαι, μήπως τῇ περισσοτέρᾳ λύπῃ καταποθῇ ὁ τοιοῦτος διὸ παρακαλῶ ὑμᾶς κυρῶσαι εἰς αὐτὸν ἀγάπην. Β' Κορ. 2,1 και εξής. Ο απόστολος ξεκινάει με τα λόγια "σκέφθηκα και αποφάσισα" ενώ προχωρώντας αναφέρει ότι στην προηγούμενη επιστολή σας έκανα παρατηρήσεις για να διορθωθείτε ώστε όταν θα έλθω να μη δοκιμάζω λύπη από εκείνους από τους οποίους έπρεπε να δοκιμάζω χαρά. Είχα λυπηθεί πολύ για τις παρατηρήσεις που σας έκανα, είχα βαθύτατη θλίψη σφιγμένη την καρδιά και πολλά δάκρυα, και καταλήγοντας λέει για κάποιον που αμάρτησε ότι είναι αρκετή τιμωρία η επίπληξη που του έγινε. Δίδει τις οδηγίες λέγοντας τώρα να του δείξετε χάρη και καλοσύνη, να του συγχωρήσετε το σφάλμα και να τον παρηγορήσετε, μήπως από την μεγάλη λύπη καταβληθεί και έρθει σε απογοήτευση και απελπισία, για αυτό και σας παρακαλώ να δείξτε σε αυτόν ειλικρινή αγάπη και καλοσύνη. Εδώ βλέπουμε ότι δεν χρειαζόταν κεκράτηνται ο συγκεκριμένος διότι είχε πραγματικά μετανοήσει. Ου γαρ χρόνων ποσότητι αλλά διαθέσει ψυχής η μετανοία κρίνεται, οι Νινεύτες δεν δεήθηκαν για πολύ χρόνο ώστε να εξαλειφθεί η αμαρτία τους, μας λέει ο Χρυσόστομος. MPG 47,284.
Σε άλλο σημείο αργότερα στην ίδια επιστολή ο απόστολος θα πει: φοβοῦμαι γάρ μήπως ἐλθὼν οὐχ οἵους θέλω εὕρω ὑμᾶς, κἀγὼ εὑρεθῶ ὑμῖν οἷον οὐ θέλετε, μήπως ἔρεις, ζῆλοι, θυμοί, ἐριθεῖαι, καταλαλιαί, ψιθυρισμοί, φυσιώσεις, ἀκαταστασίαι Β Κορ. 12,20. Διότι φοβάμαι μήπως όταν έλθω δεν σας βρω όπως θέλω να σας βρω, έτσι και εγώ θα βρεθώ απέναντι σας όπως εσείς δεν θέλετε. Φοβάμαι μήπως βρω μεταξύ σας έριδες, φθόνους, θυμούς, φιλονικίες, κατακρίσεις εναντίον αλλήλων, ψιθυρισμούς σε βάρος των άλλων, αλαζονείες και πνευματικές ακαταστασίες.
Γίνεται φανερό ότι ο απόστολος είναι ο ρυθμιστής των ζητημάτων περί αμαρτίας ενώ η εκκλησία ακολουθεί τις αποφάσεις του. Αυτή η εξουσία που έχει προέρχεται από τα λόγια του Χριστού που είδαμε πριν και φυσικά την κατέχουν όλοι οι απόστολοι.
Σε κάποιες άλλες περιπτώσεις στις οποίες ο απόστολος κάνει χρήση του δικαιώματος αναφέρει στον Τιμόθεο ότι παρέδωσε στον Σατανά τον Υμέναιο και τον Αλέξανδρο ώστε να μην βλασφημούν. Αυτό που κάνει ο Παύλος είναι ο λεγόμενος σήμερα κανόνας, το έκανε ώστε για να παιδαγωγηθούν. Όπως ο Χριστός ομοίως και ο απόστολος δεν ήρθε ψυχάς ἀνθρώπων ἀπολέσαι, ἀλλά σῶσαι. Αν τους έδινε στην πραγματικότητα στον Σατανά σίγουρα οποιοδήποτε καλό δεν θα έβρισκαν ούτε θα μάθαιναν τίποτα αλλά από το κακό προς το χειρότερο θα πήγαιναν. Ας θυμηθούμε ότι ο Σατάν ἀνθρωποκτόνος ἦν ἀπ' ἀρχῆς.
Ἔχων πίστιν καί ἀγαθὴν συνείδησιν, ἥν τινες ἀπωσάμενοι περί τὴν πίστιν ἐναυάγησαν· ὧν ἐστιν Ὑμέναιος καί Ἀλέξανδρος, οὓς παρέδωκα τῷ σατανᾷ, ἵνα παιδευθῶσι μὴ βλασφημεῖν. Α Τιμ. 1,19-20 Τιμόθεε να έχεις ορθή πίστη και αγαθή συνείδηση την οποία μερικοί απώθησαν και κατέληξαν να ναυαγήσουν στην πίστη. Από αυτούς είναι ο Υμέναιος και ο Αλέξανδρος τους οποίους παρέδωσα στον σατανά ώστε να παιδαγωγηθούν και να μη διδάσκουν πλέον βλασφημίες.
Στην Β' προς Κορίνθιους επιστολή έχουμε τον Παύλο να λέει Ἔκρινα δὲ ἐμαυτῷ τοῦτο ...... ἱκανὸν τῷ τοιούτῳ ἡ ἐπιτιμία αὕτη ἡ ὑπὸ τῶν πλειόνων· ἱκανὸν τῷ τοιούτῳ ἡ ἐπιτιμία αὕτη ἡ ὑπὸ τῶν πλειόνων· ὥστε τοὐναντίον μᾶλλον ὑμᾶς χαρίσασθαι καί παρακαλέσαι, μήπως τῇ περισσοτέρᾳ λύπῃ καταποθῇ ὁ τοιοῦτος διὸ παρακαλῶ ὑμᾶς κυρῶσαι εἰς αὐτὸν ἀγάπην. Β' Κορ. 2,1 και εξής. Ο απόστολος ξεκινάει με τα λόγια "σκέφθηκα και αποφάσισα" ενώ προχωρώντας αναφέρει ότι στην προηγούμενη επιστολή σας έκανα παρατηρήσεις για να διορθωθείτε ώστε όταν θα έλθω να μη δοκιμάζω λύπη από εκείνους από τους οποίους έπρεπε να δοκιμάζω χαρά. Είχα λυπηθεί πολύ για τις παρατηρήσεις που σας έκανα, είχα βαθύτατη θλίψη σφιγμένη την καρδιά και πολλά δάκρυα, και καταλήγοντας λέει για κάποιον που αμάρτησε ότι είναι αρκετή τιμωρία η επίπληξη που του έγινε. Δίδει τις οδηγίες λέγοντας τώρα να του δείξετε χάρη και καλοσύνη, να του συγχωρήσετε το σφάλμα και να τον παρηγορήσετε, μήπως από την μεγάλη λύπη καταβληθεί και έρθει σε απογοήτευση και απελπισία, για αυτό και σας παρακαλώ να δείξτε σε αυτόν ειλικρινή αγάπη και καλοσύνη. Εδώ βλέπουμε ότι δεν χρειαζόταν κεκράτηνται ο συγκεκριμένος διότι είχε πραγματικά μετανοήσει. Ου γαρ χρόνων ποσότητι αλλά διαθέσει ψυχής η μετανοία κρίνεται, οι Νινεύτες δεν δεήθηκαν για πολύ χρόνο ώστε να εξαλειφθεί η αμαρτία τους, μας λέει ο Χρυσόστομος. MPG 47,284.
Σε άλλο σημείο αργότερα στην ίδια επιστολή ο απόστολος θα πει: φοβοῦμαι γάρ μήπως ἐλθὼν οὐχ οἵους θέλω εὕρω ὑμᾶς, κἀγὼ εὑρεθῶ ὑμῖν οἷον οὐ θέλετε, μήπως ἔρεις, ζῆλοι, θυμοί, ἐριθεῖαι, καταλαλιαί, ψιθυρισμοί, φυσιώσεις, ἀκαταστασίαι Β Κορ. 12,20. Διότι φοβάμαι μήπως όταν έλθω δεν σας βρω όπως θέλω να σας βρω, έτσι και εγώ θα βρεθώ απέναντι σας όπως εσείς δεν θέλετε. Φοβάμαι μήπως βρω μεταξύ σας έριδες, φθόνους, θυμούς, φιλονικίες, κατακρίσεις εναντίον αλλήλων, ψιθυρισμούς σε βάρος των άλλων, αλαζονείες και πνευματικές ακαταστασίες.
Γίνεται φανερό ότι ο απόστολος είναι ο ρυθμιστής των ζητημάτων περί αμαρτίας ενώ η εκκλησία ακολουθεί τις αποφάσεις του. Αυτή η εξουσία που έχει προέρχεται από τα λόγια του Χριστού που είδαμε πριν και φυσικά την κατέχουν όλοι οι απόστολοι.
Είναι λογικό επακόλουθο ότι αυτή δεν χάνεται με την φυσική απομάκρυνση των αποστόλων από την κάθε τοπική Εκκλησία, ούτε χάνεται με τον θάνατο τους, αλλά την λαμβάνει ο χειροτονημένος από τους Αποστόλους επίσκοπος ο οποίος αυτός είναι τώρα ο ρυθμιστής ζητημάτων και ο έχων την εξουσία αφέσεως.
Ο προσωπικός χαρακτήρας του δικαιώματος φαίνεται και από το γεγονός ότι οι επίσκοποι ονομάζονται ποιμένες οι οποίοι έχουν την εντολή αλλά και την εξουσία να καθοδηγούν τους πιστούς. Προσέχετε οὖν ἑαυτοῖς καί παντί τῷ ποιμνίῳ ἐν ᾧ ὑμᾶς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον ἔθετο ἐπισκόπους, ποιμαίνειν τὴν ἐκκλησίαν τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ, ἣν περιεποιήσατο διά τοῦ ἰδίου αἵματος. Πραξ. 20,28 Δηλαδή, προσέχετε λοιπόν τον εαυτό σας πως θα ζείτε, προσέχετε και πως θα φέρεστε και τι θα διδάσκετε σε όλο το ποίμνιο στο οποίο το Πνεύμα το Άγιο σας έβαλε επισκόπους ώστε να ποιμαίνετε την Εκκλησία του Κυρίου και Θεού.
Το δικαίωμα αφέσεως που απορρέει από την μετοχή στην ιεροσύνη Χριστού κάνει τον απόστολο Παύλο να έχει την δυνατότητα να δηλώνει υπὲρ Χριστοῦ οὖν πρεσβεύομεν ὡς τοῦ Θεοῦ παρακαλοῦντος δι᾿ ἡμῶν· δεόμεθα ὑπὲρ Χριστοῦ, καταλλάγητε τῷ Θεῷ·.
Ο προσωπικός χαρακτήρας του δικαιώματος φαίνεται και από το γεγονός ότι οι επίσκοποι ονομάζονται ποιμένες οι οποίοι έχουν την εντολή αλλά και την εξουσία να καθοδηγούν τους πιστούς. Προσέχετε οὖν ἑαυτοῖς καί παντί τῷ ποιμνίῳ ἐν ᾧ ὑμᾶς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον ἔθετο ἐπισκόπους, ποιμαίνειν τὴν ἐκκλησίαν τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ, ἣν περιεποιήσατο διά τοῦ ἰδίου αἵματος. Πραξ. 20,28 Δηλαδή, προσέχετε λοιπόν τον εαυτό σας πως θα ζείτε, προσέχετε και πως θα φέρεστε και τι θα διδάσκετε σε όλο το ποίμνιο στο οποίο το Πνεύμα το Άγιο σας έβαλε επισκόπους ώστε να ποιμαίνετε την Εκκλησία του Κυρίου και Θεού.
Το δικαίωμα αφέσεως που απορρέει από την μετοχή στην ιεροσύνη Χριστού κάνει τον απόστολο Παύλο να έχει την δυνατότητα να δηλώνει υπὲρ Χριστοῦ οὖν πρεσβεύομεν ὡς τοῦ Θεοῦ παρακαλοῦντος δι᾿ ἡμῶν· δεόμεθα ὑπὲρ Χριστοῦ, καταλλάγητε τῷ Θεῷ·.
Η φράση υπὲρ Χριστοῦ πρεσβεύομεν δεν σημαίνει ότι πρεσβεύουν αυτοί για τον Χριστό στον Θεό, αλλά καταδεικνύει ότι όλοι οι απόστολοι, εξ ου και ο πληθυντικός πρεσβεύομεν, είναι τώρα κατά μετοχή στην θέση του Χριστού και μάλιστα με τέτοια εξουσία και κατά τόσο όμοιο τρόπο ώστε να μπορούν να πουν και αυτοί με την ίδια ισχύ ότι είπε ο Χριστός στον παράλυτο, δηλαδή το ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου Λουκ. 5,20, ἀφῆτε -- ἀφίενται.
Ενώ ακόμη και όταν μιλάνε για κάτι συμβουλεύοντας, είναι σαν να μιλάει δια μέσου αυτών στους ακροατές ο ίδιος ο Χριστός, ὡς τοῦ Θεοῦ παρακαλοῦντος δι᾿ ἡμῶν·.
[η εξομολόγηση είναι έγκυρη μόνο ενώπιον του ειδικού ιερέως]
Ενώ ακόμη και όταν μιλάνε για κάτι συμβουλεύοντας, είναι σαν να μιλάει δια μέσου αυτών στους ακροατές ο ίδιος ο Χριστός, ὡς τοῦ Θεοῦ παρακαλοῦντος δι᾿ ἡμῶν·.
[η εξομολόγηση είναι έγκυρη μόνο ενώπιον του ειδικού ιερέως]
Είναι φανερό λοιπόν ότι η εξομολόγηση πρέπει να γίνεται αποκλειστικά ενώπιον του ιερέως, όχι στην εικόνα ή στον αέρα. Όπου εκεί στον ιερέα υπάρχει όχι μόνον το δικαίωμα αλλά η αγάπη και ο κατάλληλος άνθρωπος ο οποίος θα μας συμβουλεύσει αναλόγως.
Δηλαδή βλέπουμε ότι έχει υπερ-ανεκτίμητη αξία ένας καλός πνευματικός.
Λέει ο Δαυίδ, παιδεύσει με δίκαιος ἐν ἐλέει καί ἐλέγξει με Ψαλ. 140,5 Δηλαδή, ας με διαπαιδαγωγήσει και ας με ελέγξει ο δίκαιος έστω και με αυστηρότητα την οποία του εμπνέει η αγάπη και η συμπάθεια του προς εμένα. Έτσι λοιπόν ο Θεός πιστός ἐστι καί δίκαιος δηλαδή είναι πιστός στην υπόσχεσή του και συγχωρεί τις αμαρτίες όχι επειδή θα τις πούμε στον αέρα αλλά τις συγχωρεί διαμέσω αυτών που έδωσε την εξουσία, επικυρώνει την απόφαση τους.
Δηλαδή βλέπουμε ότι έχει υπερ-ανεκτίμητη αξία ένας καλός πνευματικός.
Λέει ο Δαυίδ, παιδεύσει με δίκαιος ἐν ἐλέει καί ἐλέγξει με Ψαλ. 140,5 Δηλαδή, ας με διαπαιδαγωγήσει και ας με ελέγξει ο δίκαιος έστω και με αυστηρότητα την οποία του εμπνέει η αγάπη και η συμπάθεια του προς εμένα. Έτσι λοιπόν ο Θεός πιστός ἐστι καί δίκαιος δηλαδή είναι πιστός στην υπόσχεσή του και συγχωρεί τις αμαρτίες όχι επειδή θα τις πούμε στον αέρα αλλά τις συγχωρεί διαμέσω αυτών που έδωσε την εξουσία, επικυρώνει την απόφαση τους.
[η εξαγόρευση στην πρώτη εκκλησία δημοσίως και ενώπιον του επισκόπου]
Αν αναζητήσουμε τις μαρτυρίες για το τι γινόταν στην αρχαία Εκκλησία, θα διαπιστώσουμε ότι οι Χριστιανοί εξαγόρευαν και δημοσίως τις αμαρτίες τους μέσα στην Εκκλησία παρόντος του ειδικού ιερέα Επισκόπου. Οι πρώτοι Χριστιανοί είχαν μεγάλο ζήλο, έτσι πρόσεχαν πάρα πολύ την ζωή τους, ο γέροντας Παΐσιος έλεγε "εμείς γίναμε νερόβραστοι". Όπως είναι όμως φανερό από τα παραπάνω, εφόσον ο ιερεύς είναι ο έχων εξουσία αφέσεως εάν εξομολογηθεί κάποιος σε αυτόν δεν υπάρχει ανάγκη για δημόσια εξομολόγηση διότι δεν είναι όλη η Εκκλησία αυτή που της δόθηκε εξουσία αφέσεως αμαρτιών αλλά αυτή δόθηκε αποκλειστικά και μόνο στους ειδικούς ιερείς.
Εξ άλλου ο απόστολος λέει ότι μερικά αμαρτήματα είναι "αισχρόν εστί και λέγειν", δηλαδή είναι αισχρό ακόμη και να τα αναφέρει κάποιος ότι τα κάνει άλλος, πολλώ δε μάλλον να τα πράττεις ο ίδιος, οπότε με την μυστική εξομολόγηση στον αρμόδιο που έχει εξουσία αφέσεως, δηλαδή τον ιερέα, αποφεύγεται ο σκανδαλισμός των αδύναμων στην πίστη και διάφορες άλλες καταστάσεις, τά γάρ κρυφῆ γινόμενα ὑπ᾿ αὐτῶν αἰσχρόν ἐστι καί λέγειν· Εφ. 5,12. Η αποφυγή του σκανδαλισμού των αδύναμων στην πίστη είναι κάτι που πρέπει να τυγχάνει μέγιστης προσοχής από εμάς. Βλέπουμε ότι ο Παύλος λέει αν πρόκειται να σκανδαλίσω τον αδελφό μου με τα φαγητά ποτέ μου να μην φάω κρέας, οπότε είναι κατάλληλη η ιδιωτική εξομολόγηση, διόπερ εἰ βρῶμα σκανδαλίζει τὸν ἀδελφόν μου, οὐ μὴ φάγω κρέα εἰς τὸν αἰῶνα, ἵνα μὴ τὸν ἀδελφόν μου σκανδαλίσω. Α Κορ. 8,13.
Εξ άλλου ο απόστολος λέει ότι μερικά αμαρτήματα είναι "αισχρόν εστί και λέγειν", δηλαδή είναι αισχρό ακόμη και να τα αναφέρει κάποιος ότι τα κάνει άλλος, πολλώ δε μάλλον να τα πράττεις ο ίδιος, οπότε με την μυστική εξομολόγηση στον αρμόδιο που έχει εξουσία αφέσεως, δηλαδή τον ιερέα, αποφεύγεται ο σκανδαλισμός των αδύναμων στην πίστη και διάφορες άλλες καταστάσεις, τά γάρ κρυφῆ γινόμενα ὑπ᾿ αὐτῶν αἰσχρόν ἐστι καί λέγειν· Εφ. 5,12. Η αποφυγή του σκανδαλισμού των αδύναμων στην πίστη είναι κάτι που πρέπει να τυγχάνει μέγιστης προσοχής από εμάς. Βλέπουμε ότι ο Παύλος λέει αν πρόκειται να σκανδαλίσω τον αδελφό μου με τα φαγητά ποτέ μου να μην φάω κρέας, οπότε είναι κατάλληλη η ιδιωτική εξομολόγηση, διόπερ εἰ βρῶμα σκανδαλίζει τὸν ἀδελφόν μου, οὐ μὴ φάγω κρέα εἰς τὸν αἰῶνα, ἵνα μὴ τὸν ἀδελφόν μου σκανδαλίσω. Α Κορ. 8,13.
[Χριστιανοί συγγραφείς περί εξαγόρευσης ενώπιον ειδικού ιερέως]
Με τα παραπάνω συμφωνούν οι Χριστιανοί συγγραφείς από την Αποστολική ακόμη εποχή, Ιγνάτιος, Τερτυλλιανός, Ιππόλυτος, Ωριγένης, Αμβρόσιος, Μέγας Βασίλειος, Χρυσόστομος και άλλοι των οποίων τις μαρτυρίες για το θέμα μπορείτε να διαβάσετε στον σύνδεσμο στο κάτω μέρος της ανάρτησης. Αυτό και μόνο θα έπρεπε να είναι αρκετό ώστε να μην μείνει ούτε ένας στην αίθουσα του αιρετικού που υποστηρίζει άλλη γνώμη. Ορισμένοι από αυτούς ποίησαν τα "μείζονα έργα" δηλαδή του παρέδωσαν όπως παραδέχεται "τον λόγο του Θεού". Αυτό γίνεται μόνο όταν είσαι πιστεύων εις εμέ, ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, τά ἔργα ἃ ἐγὼ ποιῶ κἀκεῖνος ποιήσει καί μείζονα τούτων ποιήσει. Επιπλέον "ανταναπλήρωσαν τα υστερήματα υπέρ της Εκκλησίας", ἀνταναπληρῶ τά ὑστερήματα τῶν θλίψεων τοῦ Χριστοῦ ἐν τῇ σαρκί μου ὑπὲρ τοῦ σώματος αὐτοῦ, ὅ ἐστιν ἡ ἐκκλησία, δηλαδή όσα δεν πρόλαβαν να κάνουν οι Απόστολοι για το θέμα, να ξεχωρίσουν αυτά τα βιβλία που έγραψαν και αυτά που δεν έγραψαν, τα έκαναν οι Χριστιανοί συγγραφείς τους οποίους ο φρενοβλαβής αιρετικός απορρίπτει.
Με τα παραπάνω συμφωνούν οι Χριστιανοί συγγραφείς από την Αποστολική ακόμη εποχή, Ιγνάτιος, Τερτυλλιανός, Ιππόλυτος, Ωριγένης, Αμβρόσιος, Μέγας Βασίλειος, Χρυσόστομος και άλλοι των οποίων τις μαρτυρίες για το θέμα μπορείτε να διαβάσετε στον σύνδεσμο στο κάτω μέρος της ανάρτησης. Αυτό και μόνο θα έπρεπε να είναι αρκετό ώστε να μην μείνει ούτε ένας στην αίθουσα του αιρετικού που υποστηρίζει άλλη γνώμη. Ορισμένοι από αυτούς ποίησαν τα "μείζονα έργα" δηλαδή του παρέδωσαν όπως παραδέχεται "τον λόγο του Θεού". Αυτό γίνεται μόνο όταν είσαι πιστεύων εις εμέ, ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, τά ἔργα ἃ ἐγὼ ποιῶ κἀκεῖνος ποιήσει καί μείζονα τούτων ποιήσει. Επιπλέον "ανταναπλήρωσαν τα υστερήματα υπέρ της Εκκλησίας", ἀνταναπληρῶ τά ὑστερήματα τῶν θλίψεων τοῦ Χριστοῦ ἐν τῇ σαρκί μου ὑπὲρ τοῦ σώματος αὐτοῦ, ὅ ἐστιν ἡ ἐκκλησία, δηλαδή όσα δεν πρόλαβαν να κάνουν οι Απόστολοι για το θέμα, να ξεχωρίσουν αυτά τα βιβλία που έγραψαν και αυτά που δεν έγραψαν, τα έκαναν οι Χριστιανοί συγγραφείς τους οποίους ο φρενοβλαβής αιρετικός απορρίπτει.
[αναίρεση αιρετικών διαστρεβλώσεων]
Ας δούμε τώρα κάποια χωρία από την Βίβλο διότι οι αιρετικοί διαστρεβλώνουν μη δεχόμενοι ότι υπάρχει εξομολόγηση και εντεταλμένος υπό του Χριστού ώστε να συγχωρεί αμαρτίες. Αυτό βέβαια είναι αντιΒιβιλική και συνάμα κωμική άποψη. Σαν τι παραπάνω έπρεπε να λέει η Γραφή ώστε να καταλάβουμε ότι οι 12 μαθητές έλαβαν εξουσία δεσμείν και λύειν; ΑντιΒιβλική είναι η δοξασία των αιρετικών αφού δεν λαμβάνονται υπόψιν τα στοιχεία που βεβαιώνουν ότι ο Χριστός έχει εκλέξει άτομα που έλαβαν ειδική εξουσία στο να συγχωρούν αμαρτίες και ότι αυτή είναι στο ίδιο μοτίβο με την Παλαιά. Συνάμα είναι και κωμική η άποψη των αιρετικών, εάν παραδεχθούμε τις διδασκαλίες τους αυτές εν τέλει καταλήγουν να υπαγορεύουν ότι ο οποιοδήποτε Χριστιανός έχει δικαίωμα αφέσεως άρα όταν θα αμαρτάνει ταυτόχρονα θα αυτοσυγχωρείται και κρατώντας τας κλείς του Παραδείσου θα μπαινοβγαίνει σε αυτόν όποτε θέλει.
Ας δούμε τώρα κάποια χωρία από την Βίβλο διότι οι αιρετικοί διαστρεβλώνουν μη δεχόμενοι ότι υπάρχει εξομολόγηση και εντεταλμένος υπό του Χριστού ώστε να συγχωρεί αμαρτίες. Αυτό βέβαια είναι αντιΒιβιλική και συνάμα κωμική άποψη. Σαν τι παραπάνω έπρεπε να λέει η Γραφή ώστε να καταλάβουμε ότι οι 12 μαθητές έλαβαν εξουσία δεσμείν και λύειν; ΑντιΒιβλική είναι η δοξασία των αιρετικών αφού δεν λαμβάνονται υπόψιν τα στοιχεία που βεβαιώνουν ότι ο Χριστός έχει εκλέξει άτομα που έλαβαν ειδική εξουσία στο να συγχωρούν αμαρτίες και ότι αυτή είναι στο ίδιο μοτίβο με την Παλαιά. Συνάμα είναι και κωμική η άποψη των αιρετικών, εάν παραδεχθούμε τις διδασκαλίες τους αυτές εν τέλει καταλήγουν να υπαγορεύουν ότι ο οποιοδήποτε Χριστιανός έχει δικαίωμα αφέσεως άρα όταν θα αμαρτάνει ταυτόχρονα θα αυτοσυγχωρείται και κρατώντας τας κλείς του Παραδείσου θα μπαινοβγαίνει σε αυτόν όποτε θέλει.
[οι Βιβλικές εντολές πρέπει να ακολουθούνται σε συνάφεια με την όλη διδαχή]
Στην Παλαιά, στο βιβλίο των Παροιμιών, μπορούμε να διαβάσουμε, "με τις ελεημοσύνες και την πίστη καθαρίζονται οι αμαρτίες", ἐλεημοσύναις καί πίστεσιν ἀποκαθαίρονται ἁμαρτίαι, τῷ δὲ φόβῳ Κυρίου ἐκκλίνει πᾶς ἀπὸ κακοῦ αλλά αυτό δεν σήμαινε ότι δεν έχουμε τον αρμόδιο για την άφεση, δηλαδή τον ιερέα που θυσίαζε ώστε να καθαρίζονται οι αμαρτίες. Αν κάποιος πιστός της τότε εποχής έλεγε "θα δώσω ελεημοσύνη, θα έχω πίστη, και οι αμαρτίες μου θα καθαριστούν, ιδού, το λέει η Γραφή" θα κατακρινόταν και θα έμενε ασυγχώρητος. Το ίδιο θα γίνει και τώρα στην εποχή της Καινής. Δηλαδή και τώρα έχουμε τον αρμόδιο αφέσεως και τον αιρετικό που διαστρεβλώνει λαμβάνοντας ένα χωρίο αποκόπτοντάς το από την διδαχή, αυτός κατακρίνεται από τον Θεό.
Ή από την πλευρά των Ορθοδόξων και τώρα έχουμε κάποιον που παραδέχεται την Ορθόδοξο διδαχή αλλά τα λέει στον αέρα, τα λέει στην εικόνα, τα λέει όπου αλλού νομίζει και θεωρεί ότι με αυτού του είδους την "εξομολόγηση" και με τις καλές πράξεις "γιατί αυτό μετράει" θα συγχωρηθεί, αυτό όμως δεν ισχύει. Όποιος πει στην εποχή της Καινής "θα δώσω τα υπάρχοντα μου ελεημοσύνη και ιδού όλα θα καθαριστούν, δεν έχουμε άτομο με ειδική εξουσία αφέσεως" ή πει "εγώ τα λέω στην εικόνα" ή πει "οι πράξεις μετράνε" αυτός είναι εκτός διδαχής και δεν λαμβάνει άφεση, η άφεση έρχεται αποκλειστικά από την εξομολόγηση στον ιερέα. Πλὴν τά ἐνόντα δότε ἐλεημοσύνην, καί ἰδού ἅπαντα καθαρά ὑμῖν ἔσται. Λουκ. 11,41 Πλην όμως δώστε τα υπάρχοντά σας ελεημοσύνη και ιδού όλα θα σας γίνουν καθαρά. Βλέπουμε ότι το χωρίο είναι ακριβώς στο ίδιο μοτίβο με την Παλαιά.
Με ελεημοσύνες αποκαθαίρονται αι αμαρτίαι, δώστε ελεημοσύνη και ιδού όλα καθαρά.
Τι σημαίνει όμως αυτός ο λόγος Χριστού;
Σημαίνει ότι ακολουθώντας τις εντολές και δη την δεύτερη εντολή "η οποία είναι όμοια με την πρώτη και σε αυτές κρέμονται όλος ο νόμος και οι προφήτες", ο άνθρωπος γίνεται δεκτικός της Θείας Χάριτος η οποία τον οδηγεί στην εξομολόγηση και στην απόφαση απαλλαγής από την αμαρτία. Το ίδιο λέει το ΠαλαιοΔιαθηκικό χωρίο, ο άνθρωπος με την ελεημοσύνη και την πίστη γίνεται δεκτικός της Θείας Χάριτος και φωτιζόμενος οδηγείται στην άφεση με τον τότε τρόπο ενώ με τον φόβο Θεού, δηλαδή αναγνωρίζοντας τον Θεό ως οδηγό και ακολουθώντας τις εντολές, φεύγει από την αμαρτία, δηλαδή φωτίζεται και οδηγείται ορθώς στην ζωή του και προς την αγιότητα.
[η εξαγόρευση στον αέρα επειδή δήθεν ο Θεός είναι παντού]
Το προηγούμενο είναι ένα χωρίο το οποίο ίσως διαστρεβλώσουν οι αιρετικοί οπότε ας δούμε τώρα και κάποια άλλα χωρία τα οποία ενδεχομένως θα διαστρεβλώσουν βλέποντας εξομολόγηση στον αέρα και όχι σε άτομο με ειδική εξουσία.
Στον αέρα διότι οι διδαχές του αέρα οδηγούν και σε εξομολόγηση στον αέρα.
Οι αιρετικοί ίσως πουν, "Δεν τα λέω στον αέρα αλλά στον Θεό που είναι πανταχού παρών. Άραγε εσύ όταν προσεύχεσαι, αυτό το κάνεις στον αέρα;" Όμως όταν πράττεις διαφορετικά από αυτό που έχει ορίσει ο Θεός τότε στον αέρα μιλάς διότι και στις δέκα παρθένες λέει "δεν σας γνωρίζω" παρά το ότι κράτησαν παρθενία, γιατί δεν είπε "δεν εισέρχεστε στον γάμο διότι δεν είχατε έλαιο" αλλά "καθόλου δεν σας ξέρω", ὁ δὲ ἀποκριθείς εἶπεν· ἀμὴν λέγω ὑμῖν, οὐκ οἶδα ὑμᾶς. Η παρθενία, σωματική και μεταφορική, αγώνας για απομάκρυνση από την πνευματική πορνεία δηλαδή την αμαρτία, αποκτά αξία στα μάτια του Θεού με την ελεημοσύνη, έλαιον, οὐκ ἔλαβον μεθ᾿ ἑαυτῶν ἔλαιον·, διότι τότε ακολουθείται η "δεύτερη εντολή που είναι όμοια με την πρώτη" η οποία πρώτη οδήγησε αρχικά στον αγώνα της παρθενίας, κατά όμοιο τρόπο η εξομολόγηση αποκτά ισχύ ενώπιον του πνευματικού διότι ακολουθείται και η επόμενη εντολή. Όταν λοιπόν εξομολογείσαι με τρόπο βγαλμένο από το κεφάλι σου, όπως όταν παρθενεύεις ή κάνεις οτιδήποτε με τρόπο από το κεφάλι σου, τότε μιλάς στον αέρα και όχι στον Χριστό, αυτός σου απαντάει "καθόλου δεν σε ξέρω", εν τέλει τα λες στον αέρα, στο πουθενά, ή ακριβέστερα τα λες σε εσένα αφού εσύ ο ίδιος έκανες τον εαυτό σου δημιουργό των εντολών και θεό.
Οι αιρετικοί ίσως πουν, "Δεν τα λέω στον αέρα αλλά στον Θεό που είναι πανταχού παρών. Άραγε εσύ όταν προσεύχεσαι, αυτό το κάνεις στον αέρα;" Όμως όταν πράττεις διαφορετικά από αυτό που έχει ορίσει ο Θεός τότε στον αέρα μιλάς διότι και στις δέκα παρθένες λέει "δεν σας γνωρίζω" παρά το ότι κράτησαν παρθενία, γιατί δεν είπε "δεν εισέρχεστε στον γάμο διότι δεν είχατε έλαιο" αλλά "καθόλου δεν σας ξέρω", ὁ δὲ ἀποκριθείς εἶπεν· ἀμὴν λέγω ὑμῖν, οὐκ οἶδα ὑμᾶς. Η παρθενία, σωματική και μεταφορική, αγώνας για απομάκρυνση από την πνευματική πορνεία δηλαδή την αμαρτία, αποκτά αξία στα μάτια του Θεού με την ελεημοσύνη, έλαιον, οὐκ ἔλαβον μεθ᾿ ἑαυτῶν ἔλαιον·, διότι τότε ακολουθείται η "δεύτερη εντολή που είναι όμοια με την πρώτη" η οποία πρώτη οδήγησε αρχικά στον αγώνα της παρθενίας, κατά όμοιο τρόπο η εξομολόγηση αποκτά ισχύ ενώπιον του πνευματικού διότι ακολουθείται και η επόμενη εντολή. Όταν λοιπόν εξομολογείσαι με τρόπο βγαλμένο από το κεφάλι σου, όπως όταν παρθενεύεις ή κάνεις οτιδήποτε με τρόπο από το κεφάλι σου, τότε μιλάς στον αέρα και όχι στον Χριστό, αυτός σου απαντάει "καθόλου δεν σε ξέρω", εν τέλει τα λες στον αέρα, στο πουθενά, ή ακριβέστερα τα λες σε εσένα αφού εσύ ο ίδιος έκανες τον εαυτό σου δημιουργό των εντολών και θεό.
[διαστρέβλωση του στίχου "άφες ημίν τα οφειλήματα"]
Ένας στίχος που ίσως διαστρεβλώσουν οι αιρετικοί είναι από το Πάτερ ημών, καί ἄφες ἡμῖν τά ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καί ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν·. Ματθ. 6,12 Εδώ ο Χριστός μας διδάσκει να είμαστε συγχωρητικοί και ότι όπως αυτός μας συγχωρεί έτσι πρέπει να κάνουμε εμείς αφού η ευσπλαχνία και η αγάπη κάνουν τον άνθρωπο να μοιάζει με τον Θεό. Έτσι με το να είμαστε συγχωρητικοί ή να αναγνωρίζουμε το φταίξιμο μας, θέλουμε και άρα μπορούμε να γίνουμε δεκτικοί της Θείας Χάριτος και να προχωρήσουμε πνευματικά, ενώ η άφεση δεν θα έρθει με τα λόγια και με τρόπο που θα κατέβει στο μυαλό του καθενός αλλά με τον τρόπο που μας διδάσκει ο Θεός. Το πιστεύω λέει και τὸν ἄρτον ἡμῶν τὸν ἐπιούσιον, δὸς ἡμῖν σήμερον, άραγε αυτό θα γίνει με το να ανεβούμε στην ταράτσα ώστε να μας ρίξει ο Θεός το επιούσιο καρβέλι;
Φυσικά όχι, αυτό δεν είναι σύμφωνο με την Χριστιανική διδασκαλία, να περιμένω να μου πετάξει ο Θεός φαγητό, θα μας δώσει τον επιούσιο με αυτό που υπαγορεύει η διδαχή, δηλαδή θα μας έχει καλά να εργαστούμε ενώ ταυτόχρονα μας διδάσκει όπως με τους υπόλοιπους στίχους. Το ίδιο γίνεται και στο ἁγιασθήτω τὸ ὄνομά σου και στο ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου ή στο γενηθήτω τὸ θέλημά σου. Δεν λαμβάνεις συγχώρηση αμαρτιών με τα λόγια "συγχώρησε με όπως και εγώ συγχωρώ" αλλά με τον τρόπο που υπέδειξε ο Θεός. Κατά όμοιο τρόπο δεν έρχεται η Βασιλεία προφέροντας το "ἐλθέτω" και τσουπ να την ήρθε, αλλά έρχεται με τον υποδεδειγμένο τρόπο. Ομοίως δεν θα φας φωνάζοντας τὸν ἐπιούσιον, δὸς και να έπεσε ψωμί εξ ουρανού, δεν έγινε το θέλημα του Θεού γενηθήτω τὸ θέλημά σου με το "ας γίνει", ούτε έρχεται ο αγιασμός του ονόματος λέγοντας την λέξη ἁγιασθήτω, δηλαδή δεν αγιάζεται το όνομα του Θεού με τα λόγια.
Όλα υπαγορεύουν ενέργειες από εσένα οι οποίες είναι να εργαστείς για να φας, να προσπαθείς να εξυψώνεις το όνομα του Θεού, να αγωνίζεσαι ώστε να έλθει η Βασιλεία, να πας σε εκείνον που ο Χριστός είπε αφήνεις-αφήνονται έχοντας συγχωρητικότητα.
Ο Χριστός δηλαδή εδώ μας διδάσκει να μην πηγαίνουμε σε αυτόν έχοντας εναντίων των συνανθρώπων μας κακία. Πρέπει εκτός από την εξομολόγηση να προσπαθούμε εκ μέρους μας με ένταση και ζήλο, όχι με ψευτοπροσπάθεια του θεαθήναι, ώστε να μην είμαστε με τον συνάνθρωπο σε διάσταση, εάν βέβαια είναι αυτό δυνατόν, δεν είναι πάντοτε. Ἐάν οὖν προσφέρῃς τὸ δῶρόν σου ἐπί τὸ θυσιαστήριον κἀκεῖ μνησθῇς ὅτι ὁ ἀδελφός σου ἔχει τι κατά σοῦ, ἄφες ἐκεῖ τὸ δῶρόν σου ἔμπροσθεν τοῦ θυσιαστηρίου, καί ὕπαγε πρῶτον διαλλάγηθι τῷ ἀδελφῷ σου, καί τότε ἐλθὼν πρόσφερε τὸ δῶρόν σου. Ματθ. 5,23-24 Δηλαδή, εάν προσφέρεις το δώρο σου στο θυσιαστήριον και εκεί θυμηθείς ότι ο αδελφός σου έχει κάτι εναντίων σου εξ αιτίας της άδικης και απρεπούς συμπεριφοράς σου, άφησε εκεί το δώρο σου εμπρός στο θυσιαστήριο και πήγαινε πρώτα συμφιλιώσου με τον αδελφό σου και έπειτα έλα να προσφέρεις το δώρο σου στον Θεό.
Ένας στίχος που ίσως διαστρεβλώσουν οι αιρετικοί είναι από το Πάτερ ημών, καί ἄφες ἡμῖν τά ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καί ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν·. Ματθ. 6,12 Εδώ ο Χριστός μας διδάσκει να είμαστε συγχωρητικοί και ότι όπως αυτός μας συγχωρεί έτσι πρέπει να κάνουμε εμείς αφού η ευσπλαχνία και η αγάπη κάνουν τον άνθρωπο να μοιάζει με τον Θεό. Έτσι με το να είμαστε συγχωρητικοί ή να αναγνωρίζουμε το φταίξιμο μας, θέλουμε και άρα μπορούμε να γίνουμε δεκτικοί της Θείας Χάριτος και να προχωρήσουμε πνευματικά, ενώ η άφεση δεν θα έρθει με τα λόγια και με τρόπο που θα κατέβει στο μυαλό του καθενός αλλά με τον τρόπο που μας διδάσκει ο Θεός. Το πιστεύω λέει και τὸν ἄρτον ἡμῶν τὸν ἐπιούσιον, δὸς ἡμῖν σήμερον, άραγε αυτό θα γίνει με το να ανεβούμε στην ταράτσα ώστε να μας ρίξει ο Θεός το επιούσιο καρβέλι;
Φυσικά όχι, αυτό δεν είναι σύμφωνο με την Χριστιανική διδασκαλία, να περιμένω να μου πετάξει ο Θεός φαγητό, θα μας δώσει τον επιούσιο με αυτό που υπαγορεύει η διδαχή, δηλαδή θα μας έχει καλά να εργαστούμε ενώ ταυτόχρονα μας διδάσκει όπως με τους υπόλοιπους στίχους. Το ίδιο γίνεται και στο ἁγιασθήτω τὸ ὄνομά σου και στο ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου ή στο γενηθήτω τὸ θέλημά σου. Δεν λαμβάνεις συγχώρηση αμαρτιών με τα λόγια "συγχώρησε με όπως και εγώ συγχωρώ" αλλά με τον τρόπο που υπέδειξε ο Θεός. Κατά όμοιο τρόπο δεν έρχεται η Βασιλεία προφέροντας το "ἐλθέτω" και τσουπ να την ήρθε, αλλά έρχεται με τον υποδεδειγμένο τρόπο. Ομοίως δεν θα φας φωνάζοντας τὸν ἐπιούσιον, δὸς και να έπεσε ψωμί εξ ουρανού, δεν έγινε το θέλημα του Θεού γενηθήτω τὸ θέλημά σου με το "ας γίνει", ούτε έρχεται ο αγιασμός του ονόματος λέγοντας την λέξη ἁγιασθήτω, δηλαδή δεν αγιάζεται το όνομα του Θεού με τα λόγια.
Όλα υπαγορεύουν ενέργειες από εσένα οι οποίες είναι να εργαστείς για να φας, να προσπαθείς να εξυψώνεις το όνομα του Θεού, να αγωνίζεσαι ώστε να έλθει η Βασιλεία, να πας σε εκείνον που ο Χριστός είπε αφήνεις-αφήνονται έχοντας συγχωρητικότητα.
Ο Χριστός δηλαδή εδώ μας διδάσκει να μην πηγαίνουμε σε αυτόν έχοντας εναντίων των συνανθρώπων μας κακία. Πρέπει εκτός από την εξομολόγηση να προσπαθούμε εκ μέρους μας με ένταση και ζήλο, όχι με ψευτοπροσπάθεια του θεαθήναι, ώστε να μην είμαστε με τον συνάνθρωπο σε διάσταση, εάν βέβαια είναι αυτό δυνατόν, δεν είναι πάντοτε. Ἐάν οὖν προσφέρῃς τὸ δῶρόν σου ἐπί τὸ θυσιαστήριον κἀκεῖ μνησθῇς ὅτι ὁ ἀδελφός σου ἔχει τι κατά σοῦ, ἄφες ἐκεῖ τὸ δῶρόν σου ἔμπροσθεν τοῦ θυσιαστηρίου, καί ὕπαγε πρῶτον διαλλάγηθι τῷ ἀδελφῷ σου, καί τότε ἐλθὼν πρόσφερε τὸ δῶρόν σου. Ματθ. 5,23-24 Δηλαδή, εάν προσφέρεις το δώρο σου στο θυσιαστήριον και εκεί θυμηθείς ότι ο αδελφός σου έχει κάτι εναντίων σου εξ αιτίας της άδικης και απρεπούς συμπεριφοράς σου, άφησε εκεί το δώρο σου εμπρός στο θυσιαστήριο και πήγαινε πρώτα συμφιλιώσου με τον αδελφό σου και έπειτα έλα να προσφέρεις το δώρο σου στον Θεό.
[ενδεχόμενη διαστρέβλωση του στίχου Ιακώβου 5,16]
Άλλος στίχος τον οποίο οι αιρετικοί ίσως διαστρεβλώσουν είναι ο ἐξομολογεῖσθε ἀλλήλοις τά παραπτώματα, καί εὔχεσθε ὑπὲρ ἀλλήλων, ὅπως ἰαθῆτε· πολύ ἰσχύει δέησις δικαίου ἐνεργουμένη. Ιακ. 5,16 Δηλαδή, να εξομολογήστε μεταξύ σας τα αμαρτήματά σας και να προσεύχεστε ο ένας υπέρ του άλλου για να θεραπευτείτε. Γιατί η δέηση εκ μέρους του δικαίου έχει μεγάλη δύναμη. Εδώ ο απόστολος Ιάκωβος δεν εννοεί να εξομολογηθούμε μεταξύ μας αλλά μας προτρέπει να ζητούμε συγχώρηση από τον συνάνθρωπο μας. Εξ' άλλου 1 στίχο πριν έχει πει ότι πρέπει να καλεστούν οι πρεσβύτεροι ώστε να γίνει το ευχέλαιο και να αφεθούν οι αμαρτίες στον ασθενή. Ιακ. 5,14 ἀσθενεῖ τις ἐν ὑμῖν; προσκαλεσάσθω τούς πρεσβυτέρους τῆς ἐκκλησίας, καί προσευξάσθωσαν ἐπ' αὐτὸν ἀλείψαντες αὐτὸν ἐλαίῳ ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ Κυρίου· 5,15 καί ἡ εὐχὴ τῆς πίστεως σώσει τὸν κάμνοντα, καί ἐγερεῖ αὐτὸν ὁ Κύριος· κἂν ἁμαρτίας ᾖ πεποιηκώς, ἀφεθήσεται αὐτῷ.
Η φράση κἂν ἁμαρτίας ᾖ πεποιηκώς σημαίνει "αν έχει κάνει αμαρτίες", αλλά υπήρχε περίπτωση να ήταν αναμάρτητος ο ασθενής; Μήπως έχουμε πρώτα την ίαση και μετά την ψυχή; Βεβαίως και όχι. Επιπλέον γιατί να μην καλεστούν οι συγγενείς ή οι φίλοι που θα είναι δίπλα του και να ἐξομολογεῖσθε ἀλλήλοις τά παραπτώματα ὅπως ιαθεί; Ο πρεσβύτερος μπορεί να απουσιάζει ή να μην προλάβει ή οτιδήποτε. Αυτό γίνεται για τον απλό λόγο του ότι επειδή οι πρεσβύτεροι έχουν ιερατικό αξίωμα και εξ αυτού δικαίωμα αφέσεως μπορούν να κάνουν με την ίδια ακριβώς ισχύ αυτό που είπε και έκανε ο Χριστός στον παράλυτο της Βηθεσδά λέγει αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· ἔγειρε, ἆρον τὸν κράβαττόν σου καί περιπάτει ... μετά ταῦτα εὑρίσκει αὐτὸν ὁ Ἰησοῦς ἐν τῷ ἱερῷ καί εἶπεν αὐτῷ· ἴδε ὑγιὴς γέγονας· μηκέτι ἁμάρτανε, ἵνα μὴ χεῖρόν σοί τι γένηται ή ότι έκανε στον άλλον παράλυτο που κατέβασαν από την στέγη, καί ἰδού προσέφερον αὐτῷ παραλυτικὸν ἐπί κλίνης βεβλημένον καί ἰδὼν ὁ Ἰησοῦς τὴν πίστιν αὐτῶν εἶπεν τῷ παραλυτικῷ· Θάρσει, τέκνον· ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου. Ο πρεσβύτερος που είναι ειδικός ιερέας καλείται και συγχωρούνται οι αμαρτίες που έφεραν την ασθένεια, με αυτό γίνεται και το σώμα καλά διότι κάποιες φορές οι ασθένειες του σώματος οφείλονται σε αμαρτήματα που δεν έχουμε εξομολογηθεί. Αυτές τις ασθένειες θα κάνει καλά ή θα ανακουφίσει το ευχέλαιο, "αν έχει κάνει αμαρτίες", κανείς δεν είναι αναμάρτητος. Άρα αφενός δεν ομιλεί γενικώς ο απόστολος ότι θα γίνεται καλά ο κάθε άρρωστος και αφετέρου ουδέποτε ο Χριστός δίδαξε ότι όποιος τον πιστέψει θα γίνει αθάνατος και άτρωτος.
Άλλος στίχος τον οποίο οι αιρετικοί ίσως διαστρεβλώσουν είναι ο ἐξομολογεῖσθε ἀλλήλοις τά παραπτώματα, καί εὔχεσθε ὑπὲρ ἀλλήλων, ὅπως ἰαθῆτε· πολύ ἰσχύει δέησις δικαίου ἐνεργουμένη. Ιακ. 5,16 Δηλαδή, να εξομολογήστε μεταξύ σας τα αμαρτήματά σας και να προσεύχεστε ο ένας υπέρ του άλλου για να θεραπευτείτε. Γιατί η δέηση εκ μέρους του δικαίου έχει μεγάλη δύναμη. Εδώ ο απόστολος Ιάκωβος δεν εννοεί να εξομολογηθούμε μεταξύ μας αλλά μας προτρέπει να ζητούμε συγχώρηση από τον συνάνθρωπο μας. Εξ' άλλου 1 στίχο πριν έχει πει ότι πρέπει να καλεστούν οι πρεσβύτεροι ώστε να γίνει το ευχέλαιο και να αφεθούν οι αμαρτίες στον ασθενή. Ιακ. 5,14 ἀσθενεῖ τις ἐν ὑμῖν; προσκαλεσάσθω τούς πρεσβυτέρους τῆς ἐκκλησίας, καί προσευξάσθωσαν ἐπ' αὐτὸν ἀλείψαντες αὐτὸν ἐλαίῳ ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ Κυρίου· 5,15 καί ἡ εὐχὴ τῆς πίστεως σώσει τὸν κάμνοντα, καί ἐγερεῖ αὐτὸν ὁ Κύριος· κἂν ἁμαρτίας ᾖ πεποιηκώς, ἀφεθήσεται αὐτῷ.
Η φράση κἂν ἁμαρτίας ᾖ πεποιηκώς σημαίνει "αν έχει κάνει αμαρτίες", αλλά υπήρχε περίπτωση να ήταν αναμάρτητος ο ασθενής; Μήπως έχουμε πρώτα την ίαση και μετά την ψυχή; Βεβαίως και όχι. Επιπλέον γιατί να μην καλεστούν οι συγγενείς ή οι φίλοι που θα είναι δίπλα του και να ἐξομολογεῖσθε ἀλλήλοις τά παραπτώματα ὅπως ιαθεί; Ο πρεσβύτερος μπορεί να απουσιάζει ή να μην προλάβει ή οτιδήποτε. Αυτό γίνεται για τον απλό λόγο του ότι επειδή οι πρεσβύτεροι έχουν ιερατικό αξίωμα και εξ αυτού δικαίωμα αφέσεως μπορούν να κάνουν με την ίδια ακριβώς ισχύ αυτό που είπε και έκανε ο Χριστός στον παράλυτο της Βηθεσδά λέγει αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· ἔγειρε, ἆρον τὸν κράβαττόν σου καί περιπάτει ... μετά ταῦτα εὑρίσκει αὐτὸν ὁ Ἰησοῦς ἐν τῷ ἱερῷ καί εἶπεν αὐτῷ· ἴδε ὑγιὴς γέγονας· μηκέτι ἁμάρτανε, ἵνα μὴ χεῖρόν σοί τι γένηται ή ότι έκανε στον άλλον παράλυτο που κατέβασαν από την στέγη, καί ἰδού προσέφερον αὐτῷ παραλυτικὸν ἐπί κλίνης βεβλημένον καί ἰδὼν ὁ Ἰησοῦς τὴν πίστιν αὐτῶν εἶπεν τῷ παραλυτικῷ· Θάρσει, τέκνον· ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου. Ο πρεσβύτερος που είναι ειδικός ιερέας καλείται και συγχωρούνται οι αμαρτίες που έφεραν την ασθένεια, με αυτό γίνεται και το σώμα καλά διότι κάποιες φορές οι ασθένειες του σώματος οφείλονται σε αμαρτήματα που δεν έχουμε εξομολογηθεί. Αυτές τις ασθένειες θα κάνει καλά ή θα ανακουφίσει το ευχέλαιο, "αν έχει κάνει αμαρτίες", κανείς δεν είναι αναμάρτητος. Άρα αφενός δεν ομιλεί γενικώς ο απόστολος ότι θα γίνεται καλά ο κάθε άρρωστος και αφετέρου ουδέποτε ο Χριστός δίδαξε ότι όποιος τον πιστέψει θα γίνει αθάνατος και άτρωτος.
[διαστρέβλωση του χωρίου περί ευχελαίου από πολέμιους άθεους]
[συκοφαντούν
ότι η Χριστιανική διδαχή απορρίπτει την ιατρική επιστήμη ή διαδίδουν
ότι ο απόστολος λανθάνει επειδή δεν γίνονται όλοι καλά]
Στην περίπτωση που η ασθένεια προέρχεται από την πεσμένη φύση και όχι από αμαρτία, τότε υπάρχει η ιατρική επιστήμη, υπάρχει η προσευχή, υπάρχουν τα άλλα δυο κύρια μυστήρια ιάσεως, δηλαδή η εξομολόγηση και η Θεία Ευχαριστία. Εξομολόγηση και Ευχαριστία παρέχουν ίαση ή βελτίωση υγείας. Ο απόστολος λέει στους Κορινθίους ότι όσοι κοινώνησαν ανάξια αρρώστησαν, άρα στην αντίθετη πλευρά οι σχετικώς άξιοι λαμβάνουν ίαση ή βελτίωση. Επιπλέον των ανωτέρω ας μην ξεχνούμε ότι ιδιαιτέρως υπάρχει η εντολή σηκώστε τον Σταυρό και ακολουθήστε με. Φυσικά το ευχέλαιο ως μυστήριο αλλά και προσευχή και μάλιστα υπό πολλών, οὗ γάρ εἰσι δύο ἢ τρεῖς συνηγμένοι εἰς τὸ ἐμὸν ὄνομα, ἐκεῖ εἰμι ἐν μέσῳ αὐτῶν, είναι ωφέλιμο όχι μόνο ειδικώς αλλά και γενικώς στις ασθένειες, οπότε ας το τελούμε. Οι πολέμιοι άθεοι συκοφαντούν με αλογίες αναφέροντας τα λόγια του αποστόλου. Όμως ας μην ξεχνούμε ότι ο Λουκάς, ο οποίος μάλιστα έχει συγγράψει και το μεγαλύτερο μέρος της Καινής, ήταν και ο ίδιος ιατρός. Όσο αφορά την ίαση όπως όταν το χωρίο λέει πρεσβυτέρους εμείς ανατρέχουμε στην διδαχή κατανοώντας ότι πρεσβύτερος είναι ο ειδικός ιερέας και το λεχθέν δεν εννοεί ότι πρέπει να καλεστεί κάποιος ηλικιωμένος, ομοίως και για την ίαση που αναφέρει το χωρίο, ἐγερεῖ αὐτὸν ὁ Κύριος, ισχύουν και οι υπόλοιπες εντολές. Δηλαδή για να επέλθει η έγερση πρέπει να υπάρχει η πίστη εκ μέρους του ασθενούς, να υπάρχει ψυχική ωφέλεια η οποία θα επέλθει από την ίαση και λοιπά. Ο παράλυτος της Βηθεσδά είναι το καλύτερο παράδειγμα ώστε να διδαχθούμε. Η αρρώστια του σώματός του ήταν από αμαρτήματα, ο Χριστός του λέει "μην συνεχίζεις τις αμαρτίες γιατί θα πάθεις χειρότερα". Αν γινόταν άμεσα καλά, δηλαδή λίγο μετά που παρέλυσε, τότε οι πιθανότητες θα ήταν την άλλη μέρα να συνέχιζε επί παραδείγματι τις κλοπές, ενώ μετά από μερικές ιάσεις να έλεγε ότι ο Θεός τον κάνει καλά ώστε να.... κλέβει! Ο άνθρωπος αν δεν αλλάξει εσωτερικά ξεχνάει πολύ εύκολα, στον πόνο τρέχει στον Χριστό και την άλλη μέρα έχει ξεχάσει ακόμη και που βρίσκεται η Εκκλησία της γειτονιάς, ποσάκις ἐπηγγειλάμην, μετανοῆσαι Χριστέ, καί ψευδὴς εὑρέθην ὁ ἀνόητος!. Πόσο θα έκλαψε και πόσες φορές θα είπε μετανοώ στα 38 χρόνια ο παράλυτος... Και όμως ήθελε ιδιαίτερη συμβουλή. Ο Χριστός ευγενικά τον βρίσκει αργότερα ιδιαιτέρως και του λέει "πρόσεξε από εδώ και πέρα μην αμαρτάνεις για να μην πάθεις τίποτα χειρότερο". Και τι χειρότερο από 38 χρόνια παράλυτος;
Μήπως εξ άλλου θα είχε ηλικία και υγεία ώστε να ζήσει άλλα 38 χρόνια παράλυτος;
Οπότε εδώ ο Χριστός εννοεί "πρόσεξε από αμαρτίες μην χάσεις την ψυχή σου".
Άρα αν αυτός με 38 χρόνια φοβερότατου σταυρού ήταν επίφοβος να κολαστεί και χρειαζόταν ιδιαίτερη συμβουλή για το εντελώς αυτονόητο, "αν συνεχίσεις τις αμαρτίες θα κολαστείς", σε άλλον μπορεί και ποτέ να μην είναι προς πνευματικό του συμφέρον η ίαση. Ο Θεός δίδει πρώτιστα σημασία στο αιώνιο, δεν είναι, "ευχέλαιο που σε κάνει καλά, ε και σαν να λέει για αμαρτίες μου φαίνεται". Ο Χριστός είπε "αν σε σκανδαλίζει το μάτι σου βγάλε το, καλύτερα να μπεις μονόφθαλμος στον Παράδεισο παρά με δυο μάτια στην κόλαση", και είδαμε πριν ο Παύλος να λέει, εἰς ὄλεθρον τῆς σαρκός, ἵνα τὸ πνεῦμα σωθῇ ἐν τῇ ἡμέρᾳ τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, όλεθρος σαρκός, δηλαδή κακουχία ασθένεια και λοιπά για να σωθεί η ψυχή. Ιδού λοιπόν άλλος ένας λόγος γιατί το ευχέλαιο δεν επιτελεί πάντοτε ίαση, αν βέβαια ήταν από αμαρτίες η ασθένεια. Αυτή η παρένθεση διότι κάποιοι άθεοι πολέμιοι καταφέρονται εναντίων των λόγων του αποστόλου περί εγέρσεως από το ευχέλαιο και κατηγορούν, οπότε εμείς ας κάνουμε γνωστή την αλήθεια.
Μήπως εξ άλλου θα είχε ηλικία και υγεία ώστε να ζήσει άλλα 38 χρόνια παράλυτος;
Οπότε εδώ ο Χριστός εννοεί "πρόσεξε από αμαρτίες μην χάσεις την ψυχή σου".
Άρα αν αυτός με 38 χρόνια φοβερότατου σταυρού ήταν επίφοβος να κολαστεί και χρειαζόταν ιδιαίτερη συμβουλή για το εντελώς αυτονόητο, "αν συνεχίσεις τις αμαρτίες θα κολαστείς", σε άλλον μπορεί και ποτέ να μην είναι προς πνευματικό του συμφέρον η ίαση. Ο Θεός δίδει πρώτιστα σημασία στο αιώνιο, δεν είναι, "ευχέλαιο που σε κάνει καλά, ε και σαν να λέει για αμαρτίες μου φαίνεται". Ο Χριστός είπε "αν σε σκανδαλίζει το μάτι σου βγάλε το, καλύτερα να μπεις μονόφθαλμος στον Παράδεισο παρά με δυο μάτια στην κόλαση", και είδαμε πριν ο Παύλος να λέει, εἰς ὄλεθρον τῆς σαρκός, ἵνα τὸ πνεῦμα σωθῇ ἐν τῇ ἡμέρᾳ τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, όλεθρος σαρκός, δηλαδή κακουχία ασθένεια και λοιπά για να σωθεί η ψυχή. Ιδού λοιπόν άλλος ένας λόγος γιατί το ευχέλαιο δεν επιτελεί πάντοτε ίαση, αν βέβαια ήταν από αμαρτίες η ασθένεια. Αυτή η παρένθεση διότι κάποιοι άθεοι πολέμιοι καταφέρονται εναντίων των λόγων του αποστόλου περί εγέρσεως από το ευχέλαιο και κατηγορούν, οπότε εμείς ας κάνουμε γνωστή την αλήθεια.
[ενδεχόμενη διαστρέβλωση από τους αιρετικούς του χωρίου Πραξ. 8,22]
Άλλο χωρίο που ίσως διαστρεβλώσουν οι αιρετικοί είναι από το περιστατικό με τον Σίμωνα στον οποίο λένε οι απόστολοι: μετανόησον οὖν ἀπὸ τῆς κακίας σου ταύτης, καί δεήθητι τοῦ Θεοῦ εἰ ἄρα ἀφεθήσεταί σοι ἡ ἐπίνοια τῆς καρδίας σου. Πραξ. 8,22 Μετανόησε λοιπόν από αυτήν την κακία σου και παρακάλεσε τον Θεό, μήπως τυχόν και συγχωρηθεί η πονηρή αυτή επινόηση της καρδιάς σου.
Σε αυτό υποστηρίζουν ότι ο Απόστολος συμβουλεύει τον Σίμωνα να τα πει στον Θεό, άρα τα λέμε απευθείας στον Θεό. Όμως εάν παρατηρήσουμε ο Πέτρος λέει εἰ ἄρα ἀφεθήσεταί σοι δηλαδή "μήπως τυχόν συγχωρηθεί", αλλά είναι δυνατόν να είχε μετανοήσει από την "κακία του ταύτη", να ζητούσε συγγνώμη αλλά ο Θεός να του έλεγε "δεν σε συγχωρώ γιατί δεν τα σηκώνω εγώ αυτά"; Καμία.
Άρα εδώ του λέει να μετανοήσει από την κακία και να ζητήσει φώτιση ώστε έπειτα να συγχωρηθεί διαμέσω της ειλικρινούς εξομολόγησης στον αρμόδιο ο οποίος έχει λάβει εξουσία δεσμείν και λύειν. Αυτή η αρμοδιότητα δεν είπε στους αποστόλους ο Χριστός ότι θα είναι, βλέπουμε, μπορεί ναι μπορεί και όχι, "ίσως σου συγχωρηθεί", αλλά είναι απόλυτη, άρα έχουμε βεβαίωση των ανωτέρω. Η κακία του Σίμωνα ήταν σε τέτοιο μέγεθος που ο "σύνδεσμος αδικίας" σύνδεσμον ἀδικίας ὁρῶ σε ὄντα ούτε μια ειλικρινή συγγνώμη δεν μπορεί να ζητήσει. Το "σε βλέπω", ὁρῶ σε, δεν σημαίνει "για απατεώνα σε κόβω εσένα", ο διορατικός απόστολος γνωρίζει ότι πρέπει πρώτα να φωτιστεί και έπειτα να προσέλθει ειλικρινά μετανοημένος στον έχοντα ειδική εξουσία, εξάλλου ο Σίμωνας απαντάει ως εξής: ἀποκριθείς δὲ ὁ Σίμων εἶπε· δεήθητε ὑμεῖς ὑπὲρ ἐμοῦ πρὸς τὸν Θεὸν ὅπως μηδὲν ἐπέλθῃ ἐπ᾿ ἐμὲ ὧν εἰρήκατε. Πραξ. 8,24 Απάντησε τότε ο Σίμωνας και είπε: παρακαλέσατε εσείς για εμένα τον Θεό να μην πέσει επάνω μου κανένα από τα κακά που είπατε. Δεν λέει "και εσείς" αλλά "εσείς", άρα ο Σίμωνας αναγνωρίζει ως ανώτερους τους Αποστόλους, έτσι τους ζητάει, από φόβο όχι από μετάνοια, ώστε να παρακαλέσουν αυτοί να μην του συμβεί κάτι.
[η λογική πλάνη της δικαιολογίας "μόνο ο Θεός συγχωρεί"]
Σε αυτό υποστηρίζουν ότι ο Απόστολος συμβουλεύει τον Σίμωνα να τα πει στον Θεό, άρα τα λέμε απευθείας στον Θεό. Όμως εάν παρατηρήσουμε ο Πέτρος λέει εἰ ἄρα ἀφεθήσεταί σοι δηλαδή "μήπως τυχόν συγχωρηθεί", αλλά είναι δυνατόν να είχε μετανοήσει από την "κακία του ταύτη", να ζητούσε συγγνώμη αλλά ο Θεός να του έλεγε "δεν σε συγχωρώ γιατί δεν τα σηκώνω εγώ αυτά"; Καμία.
Άρα εδώ του λέει να μετανοήσει από την κακία και να ζητήσει φώτιση ώστε έπειτα να συγχωρηθεί διαμέσω της ειλικρινούς εξομολόγησης στον αρμόδιο ο οποίος έχει λάβει εξουσία δεσμείν και λύειν. Αυτή η αρμοδιότητα δεν είπε στους αποστόλους ο Χριστός ότι θα είναι, βλέπουμε, μπορεί ναι μπορεί και όχι, "ίσως σου συγχωρηθεί", αλλά είναι απόλυτη, άρα έχουμε βεβαίωση των ανωτέρω. Η κακία του Σίμωνα ήταν σε τέτοιο μέγεθος που ο "σύνδεσμος αδικίας" σύνδεσμον ἀδικίας ὁρῶ σε ὄντα ούτε μια ειλικρινή συγγνώμη δεν μπορεί να ζητήσει. Το "σε βλέπω", ὁρῶ σε, δεν σημαίνει "για απατεώνα σε κόβω εσένα", ο διορατικός απόστολος γνωρίζει ότι πρέπει πρώτα να φωτιστεί και έπειτα να προσέλθει ειλικρινά μετανοημένος στον έχοντα ειδική εξουσία, εξάλλου ο Σίμωνας απαντάει ως εξής: ἀποκριθείς δὲ ὁ Σίμων εἶπε· δεήθητε ὑμεῖς ὑπὲρ ἐμοῦ πρὸς τὸν Θεὸν ὅπως μηδὲν ἐπέλθῃ ἐπ᾿ ἐμὲ ὧν εἰρήκατε. Πραξ. 8,24 Απάντησε τότε ο Σίμωνας και είπε: παρακαλέσατε εσείς για εμένα τον Θεό να μην πέσει επάνω μου κανένα από τα κακά που είπατε. Δεν λέει "και εσείς" αλλά "εσείς", άρα ο Σίμωνας αναγνωρίζει ως ανώτερους τους Αποστόλους, έτσι τους ζητάει, από φόβο όχι από μετάνοια, ώστε να παρακαλέσουν αυτοί να μην του συμβεί κάτι.
[η λογική πλάνη της δικαιολογίας "μόνο ο Θεός συγχωρεί"]
Άλλη πονηριά των αιρετικών είναι να υποστηρίζουν ότι "μόνο ο Θεός συγχωρεί αμαρτίες".
Φυσικά το ότι "μόνο ο Θεός συγχωρεί τις αμαρτίες" δεν οδηγεί στο "άρα εγώ τα λέω στον αέρα", αυτό το συμπέρασμα αν το εξάγουμε είναι λογική πλάνη. Ένας διευθυντής έχει την δυνατότητα να ορίζει αρμόδιο για ένα θέμα, εμείς εάν δούμε την υπογραφή ενός άλλου θα σκεφτούμε "μόνο ο διευθυντής υπογράφει, άρα είναι άκυρο το χαρτί που κρατάμε"; Φυσικά και όχι. Κατά όμοιο τρόπο ο Θεός είναι που συγχωρεί αμαρτίες όμως μπορεί να έχει δώσει εξουσία σε άλλους επικυρώνοντας την απόφαση τους, το οποίο από ότι είδαμε είναι αληθές. Μάλιστα ο Αμβρόσιος Μεδιολάνων 339-397μΧ απαντάει ως εξής σε αυτήν την πονηριά: Αυτοί (δηλαδή οι Νοβατιανοί ιερείς) διαβεβαιώνουν ότι δείχνουν μεγάλη πίστη στον Θεό ο οποίος είναι ο μόνος που μπορεί να συγχωρεί αμαρτίες. Αλλά στην πραγματικότητα κανείς δεν του κάνει μεγαλύτερο κακό από αυτούς που διαλέγουν να ακυρώσουν τις εντολές του και να απορρίψουν το αξίωμα που δόθηκε σε αυτούς. Δεδομένου ότι ο Χριστός λέει στο Ευαγγέλιο λάβετε Πνεῦμα Ἅγιον· ἄν τινων ἀφῆτε τάς ἁμαρτίας, ἀφίενται αὐτοῖς, ἄν τινων κρατῆτε, κεκράτηνται ποιος τον τιμάει περισσότερο; Αυτοί που ακολουθούν την εντολή του ή αυτοί που την ακυρώνουν;.
Εδώ βέβαια οι Νοβατιανοί ιερείς δεν απέρριπταν ότι ο ιερέας είναι ο αρμόδιος για την εξομολόγηση αλλά απλώς έλεγαν ότι δεν μπορεί να συγχωρεί τις μεγάλες αμαρτίες, ανάμεσα τους και την άρνηση της πίστεως. Φανταστείτε λοιπόν να πήγαινε κάποιος στην τότε Εκκλησία και να έλεγε τα σημερινά των αιρετικών για το θέμα. Η θεωρία του θα ήταν τόσο εξωφρενική για τα αυτιά τους που θα τον περνούσαν όχι για αιρετικό αλλά για τρελό. Παλαιά λοιπόν η δικαιολογία των αδικαιολογήτων και γενικώς είναι ξεκάθαρο ότι οι διάφοροι αιρετικοί είναι αντιΒιβλικοί αντίθεοι και αιρετικοί αιρετικών ενώ πετούν στο καλάθι των αχρήστων Αγία Γραφή και όλη την Χριστιανική γραμματεία.
Σειρά εξομολόγηση
1 Αμαρτία εξομολογουμένη ουκ εστί αμαρτία
2 Οι Χριστιανοί συγγραφείς έως το 450 για την εξομολόγηση
3 Ο Χρυσόστομος για την εξομολόγηση, σε ποιους ανήκει η εξουσία αφέσεως
4 Σύντομος οδηγός εξομολόγησης
5 Διορατικός ιερέας εξομολόγος
6 Άγιος δεν είναι ο αναμάρτητος αλλά αυτός που αγωνίζεται
7 Εξομολόγηση αποτελέσματα, μένει ουλή;
Φυσικά το ότι "μόνο ο Θεός συγχωρεί τις αμαρτίες" δεν οδηγεί στο "άρα εγώ τα λέω στον αέρα", αυτό το συμπέρασμα αν το εξάγουμε είναι λογική πλάνη. Ένας διευθυντής έχει την δυνατότητα να ορίζει αρμόδιο για ένα θέμα, εμείς εάν δούμε την υπογραφή ενός άλλου θα σκεφτούμε "μόνο ο διευθυντής υπογράφει, άρα είναι άκυρο το χαρτί που κρατάμε"; Φυσικά και όχι. Κατά όμοιο τρόπο ο Θεός είναι που συγχωρεί αμαρτίες όμως μπορεί να έχει δώσει εξουσία σε άλλους επικυρώνοντας την απόφαση τους, το οποίο από ότι είδαμε είναι αληθές. Μάλιστα ο Αμβρόσιος Μεδιολάνων 339-397μΧ απαντάει ως εξής σε αυτήν την πονηριά: Αυτοί (δηλαδή οι Νοβατιανοί ιερείς) διαβεβαιώνουν ότι δείχνουν μεγάλη πίστη στον Θεό ο οποίος είναι ο μόνος που μπορεί να συγχωρεί αμαρτίες. Αλλά στην πραγματικότητα κανείς δεν του κάνει μεγαλύτερο κακό από αυτούς που διαλέγουν να ακυρώσουν τις εντολές του και να απορρίψουν το αξίωμα που δόθηκε σε αυτούς. Δεδομένου ότι ο Χριστός λέει στο Ευαγγέλιο λάβετε Πνεῦμα Ἅγιον· ἄν τινων ἀφῆτε τάς ἁμαρτίας, ἀφίενται αὐτοῖς, ἄν τινων κρατῆτε, κεκράτηνται ποιος τον τιμάει περισσότερο; Αυτοί που ακολουθούν την εντολή του ή αυτοί που την ακυρώνουν;.
Εδώ βέβαια οι Νοβατιανοί ιερείς δεν απέρριπταν ότι ο ιερέας είναι ο αρμόδιος για την εξομολόγηση αλλά απλώς έλεγαν ότι δεν μπορεί να συγχωρεί τις μεγάλες αμαρτίες, ανάμεσα τους και την άρνηση της πίστεως. Φανταστείτε λοιπόν να πήγαινε κάποιος στην τότε Εκκλησία και να έλεγε τα σημερινά των αιρετικών για το θέμα. Η θεωρία του θα ήταν τόσο εξωφρενική για τα αυτιά τους που θα τον περνούσαν όχι για αιρετικό αλλά για τρελό. Παλαιά λοιπόν η δικαιολογία των αδικαιολογήτων και γενικώς είναι ξεκάθαρο ότι οι διάφοροι αιρετικοί είναι αντιΒιβλικοί αντίθεοι και αιρετικοί αιρετικών ενώ πετούν στο καλάθι των αχρήστων Αγία Γραφή και όλη την Χριστιανική γραμματεία.
Σειρά εξομολόγηση
1 Αμαρτία εξομολογουμένη ουκ εστί αμαρτία
2 Οι Χριστιανοί συγγραφείς έως το 450 για την εξομολόγηση
3 Ο Χρυσόστομος για την εξομολόγηση, σε ποιους ανήκει η εξουσία αφέσεως
4 Σύντομος οδηγός εξομολόγησης
5 Διορατικός ιερέας εξομολόγος
6 Άγιος δεν είναι ο αναμάρτητος αλλά αυτός που αγωνίζεται
7 Εξομολόγηση αποτελέσματα, μένει ουλή;
.jpg)
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου